Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ
Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης
Στὶς μέρες μας γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὸ θέμα τῆς ἰσότητας. Μιὰ ἔννοια ποὺ ἀποτελεῖ κοινωνικὸ ἰδεῶδες, μιὰ κατάκτηση ποὺ ἀπαιτεῖ ἀγῶνες καὶ ἐπαναστάσεις. Ὅμως, ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ παραβολή, μᾶς λέει κάτι διαφορετικό. Ὁ Θεός, ἀναφέρει, ἀφοῦ μοίρασε στοὺς ἀνθρώπους διάφορα τάλαντα σὲ διαφορετικὴ ποσότητα, ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ τοὺς ζήτησε ἀπολογισμὸ γιὰ τὴν ἀξιοποίησή τους. Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μὲ πολλὴ πικρία παραπονέθηκε στὸν Θεὸ καὶ τοῦ εἶπε ὅτι, ἐπειδὴ τοῦ ἔδωσε μόνο ἕνα χάρισμα, δὲν τὸ ἀξιοποίησε. Τὸ ἄφησε νεκρὸ καὶ ἀνενέργητο. Ἂν τοῦ ἔδινε, ὅμως, πολλὰ, θὰ τὰ ἀξιοποιοῦσε.
Τὴν ὥρα, δηλαδὴ, ἐκείνη αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔθεσε στὸν Θεὸ τὸ μέγα θέμα τῆς ἰσότητας. Ὅμως, ὁ παραπονούμενος ἄνθρωπος καταδικάζεται ἀπὸ τὸν Θεό. Γιατί; Γιατί ἡ ἰσότητα δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ πράγματα τῆς ζωῆς. H ἰσότητα εἶναι μιὰ ἔννοια μαθηματικὴ καὶ ἀφορᾷ τὴν σύγκριση μεταξὺ ὅμοιων πραγμάτων. Ὅμως, ἡ ὁμοιότητα προκαλεῖ κατάθλιψη καὶ μονοτονία. Σκεφθεῖτε νὰ εἴχαμε ὅλοι τὸ ἴδιο ἀνάστημα, τὴν ἴδια φυσιογνωμία, τὸ ἴδιο φύλλο, τὴν ἴδια ἡλικία, τὶς ἴδιες σκέψεις. Ἢ νὰ ὕπηρχαν ἴδια μεγέθη, ἴδια βουνά, ἴδια ὀχήματα, ἴδια δένδρα.Τότε ἡ ζωὴ πάνω στὴ γῆ θὰ ἦταν ἀδύνατη. Τότε θὰ ἀπουσίαζε ἡ ὀμορφιὰ καὶ ἡ ποικιλία ποὺ δίνει ποικιλία καὶ ἡ διαφορά. Ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μοιράζει ἄνισα τὰ χαρίσματα, ὄχι ὅμως καὶ ἄδικα, γιατί ὅλα ἔχουν τὴν ἴδια τιμὴ καὶ ἀξία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλοι εἴμαστε ἰσότιμοι, ἔχουμε, δηλαδὴ, τὴν ἴδια ὀντολογικὴ ἀξία, ἀλλὰ εἴμαστε διαφορετικοὶ ὡς προσωπικότητες μοναδικὲς καὶ ἀνεπανάληπτες.
Ἡ ἰσότητα καὶ ἡ ἀνισότητα, ὅπως τουλάχιστον τὶς κατανοοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, εἶναι τὸ ἴδιο ἀναγκαῖες. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ τὶς ἐπιδιώκουμε καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε, ὅπως καὶ ὅταν πρέπει. Ὅλοι χωρὶς καμιὰ ἐξαίρεση εἴμαστε προικισμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τάλαντα. Ἀκόμη καὶ ἂν σταθοῦμε στὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων τῆς μετριότητας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι καὶ ὁ πιὸ ἀσήμαντος εἶναι διαχειριστὴς τῶν μικρῶν ἢ των μεγάλων, τῶν πολλῶν ἢ τῶν λίγων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός.
Ἡ διαφορὰ ὡς πρὸς τὴν ποσότητα καὶ τὴν ποιότητα τῶν ταλάντων, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς, δὲν σημαίνει ὅτι ἄλλους εὐνοεῖ καὶ ἄλλους ἀδικεῖ. Ἡ ἄνιση κατανομὴ ὑπηρετεῖ μιὰ μεγάλη σκοπιμότητα. Ὅσο ἀπαραίτητος εἶναι ὁ ταλαντοῦχος καὶ ὁ μεγαλοφυής, ἄλλο τόσο ἀπαραίτητος εἶναι ὁ ἁπλὸς καὶ συνηθισμένος ἄνθρωπος, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς κοινωνίας μας. Ἂς μὴν παραπονιόμαστε, λοιπὸν, καὶ ἂς μὴν προσπαθοῦμε νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ὀκνηρία μας μὲ τὴν ἔνσταση ὅτι δὲν εἴμαστε ὅλοι ἴσοι. Κάτι τέτοιο εἶναι γιὰ ὅλους ἐμᾶς, τοὺς συνηθισμένους ἀνθρώπους, ἕνας διαρκὴς πειρασμός. Νὰ μὴν κάνουμε τὰ λίγα μὲ τὴν σκέψη ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τὰ πολλά. Ὁ καθένας μας εἶναι κάτοχος ἑνὸς ἱεροῦ κεφαλαίου ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό.
Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία δὲν εἶναι ἂν αὐτὸ εἶναι μικρὸ ἡ μεγάλο, ἀλλὰ πῶς τὸ ἀξιοποιεῖ καὶ πῶς τὸ χρησιμοποιεῖ. Ἀπὸ κανέναν δὲν θὰ ζητηθεῖ κάτι περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι θὰ μποροῦσε νὰ κάνει. Θὰ μείνουμε, ὅμως, ἀναπολόγητοι μπροστὰ στὸν Θεὸ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἂν κάνουμε λιγότερα ἀπὸ ὅσα μπορούσαμε.
Ὁ Χριστὸς σήμερα φωτίζει ἕνα θεμελιώδη νόμο τῆς ζωῆς μας. Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ κρατήσει κανεὶς ἕνα ἢ πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς, εἶναι νὰ τὰ ἀξιοποιεῖ, γιὰ νὰ ὠφελεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅποιος, ὅμως, τὰ ἀφήσει ἀνεκμετάλλευτα μὲ τὸ ἕνα ἢ μὲ τὸ ἄλλο πρόσχημα, τότε θὰ τὰ χάσει ὅλα, ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη. Ἡ προθυμία καὶ ἡ ἐσωτερικὴ διάθεση νὰ ἀγωνισθοῦμε πνευματικὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο, ποὺ ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ ἀνακαλύψει μέσα του. Αὐτὸ εἶναι κοινὸ σὲ ὅλους μας˙ σ’ αὐτὸ εἴμαστε ἴσοι˙ αὐτὸ ἔχει τὴν μεγαλύτερη ἀξία˙ ἂς τὸ ἀξιοποιήσουμε. Ἀμήν.
