Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε

Διὰ τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἁγίασε τὸ σῶμα Του —κρίκο σύνδεσης μὲ τὸν κόσμο. Ἀπέκρουσε τοὺς πειρασμοὺς ποὺ τοῦ ἔστελνε ὁ κόσμος, νὰ γευθεῖ δηλαδὴ τὶς ἡδονές, ἰκανοποιώντας ὑπέρμετρα τὶς ἀνάγκες του ἣ ἀποφεύγοντας τὸν πόνο καὶ τὸ θάνατο. Ἄν, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀπωθήσουμε τοὺς πειρασμοὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ ὑπομείνουμε καρτερικὰ τὶς ὀδύνες τοῦ θανάτου, ἡ ἁγιότητα μπορεῖ νὰ ἁπλωθεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα Του σὲ ὅλα τὰ σώματα καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν λέει πὼς διὰ τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστὸς ἐξῆλθε τῆς δημιουργίας, ἀλλὰ πὼς τὴν ἀποκατέστησε σὲ παράδεισο- παράδεισο ἀρετῆς γι’ αὐτοὺς πού, ἀπὸ ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον, ἀποδέχονται τὸ σταυρό Του. Συνεπῶς ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού, ἂν τὴν προσλάβουμε, μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν κόσμο στὸν παράδεισο. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ὁ Χριστὸς μένει μαζί μας ἕως τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων. Χωρὶς ἀμφιβολία, ὁ πλήρης παράδεισος θὰ πραγματωθεῖ μόνο μετὰ τὴν παγκόσμια ἀνάσταση.

Ἡ δημιουργία μεταβλήθηκε σὲ πεδίο μάχης ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας καὶ τῶν ἐγωιστικῶν παθῶν γενικά. Μπορεῖ ὅμως νὰ ἀποκατασταθεῖ στὴν παραδεισιακὴ κατάσταση διὰ τοῦ σταυροῦ. Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ψάλλει: «Ἐν Παραδείσῳ μὲ τὸ πρὶν ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τὴ γεύσει ὁ ἐχθρὸς εἰσφέρει νέκρωσιν∙ τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς καὶ κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς» (Κάθισμα ἑορτῆς). Δι’ αὐτοῦ ὁ παράδεισος ἀνοίχτηκε ξανά, γιατί ἡ «στρεφόμενη ρομφαῖα» (Γεν. 3,24), ποὺ ἐμπόδιζε τὴν εἴσοδο σ’ αὐτόν, ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀπληστίας, δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ τὸν κρατήσει κλειστό. Γιατί τώρα ὁ Χριστὸς εἰσῆλθε στὸν παράδεισο, ἀφοῦ τὸν ἄνοιξε, φέρνοντας ὡς ἕνας ἄνθρωπος τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ, διὰ τοῦ ὁποίου κατανίκησε τὴν ἀπληστία καὶ προτίμησε τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἐαυτοῦ Του. Καὶ θὰ εἰσέλθουν στὸν Παράδεισο ὅλοι ὅσοι θὰ πράξουν τὸ ἴδιο.

Σίγουρα ὑπάρχει ἕνας παράδεισος, στὸν ὁποῖο εἰσέρχονται οἱ ψυχὲς τῶν πιστῶν μετὰ θάνατο. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἕνας ἐν ἐξελίξει παράδεισος καὶ ἔδω στὴ γῆ, ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχικοῦ παραδείσου. Μπορεῖ νὰ ἐξελιχθεῖ διὰ τοῦ σταυροῦ, ποὺ ὑψώνεται στὸ μέσο της γῆς καὶ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀποδέχονται ὡς κανόνα τῆς ζωῆς τους. Ὁ μετὰ θάνατον παράδεισος τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, ὑπάρχει ἤδη χάρη στὴν ἐπίγεια ζωή τους, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ σταυροῦ. Τελικὰ ὁ ἐν ἐξελίξει ἐπίγειος παράδεισος, θὰ γίνει μετὰ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, ὁ τέλειος καὶ αἰώνιος παράδεισος.

Ἀλλὰ χωρὶς τὴν προσπάθεια νὰ κάνουμε τὴ γῆ, σ’ ἕνα κάποιο βαθμό, παράδεισο, δὲν προχωροῦσε πρὸς τὸν παράδεισο τοῦ ἐπέκεινα. Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ὁ Χριστὸς μένει μαζί μας ὡς τὸ τέλος τοῦ κόσμου.

Περισσότερα...