Σταυροπροσκύνηση:
Η ελευθερία της συγγνώμης.
Καθώς προχωρούμε όλο και βαθύτερα στην Μεγάλη Τεσσαρκοστή, μπορούμε, με ολοένα αυξανόμενη ευγνωμοσύνη και χαρά (μια χαρά ειρηνική και θριαμβική μαζί) να επαναλάβουμε τα λόγια του Ψαλμωδού: «Ζήσεται ἡ ψυχή μου καί αἰνέσει σε» (Ψαλμ. 118, 175).
Την πρώτη εβδομάδα είδαμε να εκπληρώνονται όλες οι υποσχέσεις περί σωτηρίας που δίδονται στην Παλαιά Διαθήκη: Ο Θεός έγινε άνθρωπος, η σωτηρία ήρθε, έχουμε κάθε δυνατότητα να ελπίζουμε. Κατόπιν, την δεύτερη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είχαμε την περίλαμπρη διακήρυξη όλων των Αγίων της Χριστιανοσύνης, ότι όχι μόνο ήρθε και κατοίκησε αναμεσά μας ο Θεός, αλλά και εξέχυσε πάνω μας =, πάνω στην Εκκλησία και σε κάθε ανθρώπινη ψυχή που είναι έτοιμη να Τον δεχθεί, την παρουσία, το μεταμορφωτικό δώρο του Αγίου Πνεύματος, το οποίο μας κάνει σταδιακά να μετέχουμε όλο και βαθύτερα στον Ζώντα Θεό, μέχρις ότου μια μέρα γίνουμε κοινωνοί της θείας Αυτού φύσεως.
Και σήμερα, καθώς θα αναρωτιόμαστε πως μπορούμε να συγχωρεθούμε, πως είναι δυνατόν να ακυρωθεί το κακό, το επόμενο βήμα μας, ατενίζοντας τον Τίμιο Σταυρό, θα μας φέρει βαθύτερα στην ευγνωμοσύνη, βαθύτερα στη χαρά, βαθύτερα στην βεβαιότητα.
Υπάρχει μια περικοπή του Ευαγγελίου στην οποία διαβάζουμε ότι, όταν ο Κύριος μίλησε για την σωτηρία και τις προϋποθέσεις της, ο Πέτρος Του είπε: «Καί τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;». Και ο Χριστός απάντησε: «Τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστί παρά τῷ Θεῷ». Ήρθε ο Ίδιος, κατοίκησε στο ανθρώπινο πρόσωπο Του το πλήρωμα της θεότητος, και έχει την δύναμη να συγχωρήσει αυτούς που έφεραν το κακό, τον πόνο, την δυστυχία και τον θάνατο στην ζωή του, κι Αυτός υπήρξε το θύμα όλων των δυνάμεων του κακού, όλης της σκληρότητας και της καταστροφικότητας της ανθρώπινης ιστορίας. Και ο Χριστός όχι μόνο συγχωρεί τους φονείς Του, αλλά λέει, «Πατέρα μου, συγχώρησε τους, διότι δεν γνωρίζουν τί κάνουν». Προχωρεί ακόμη πιο πέρα, διότι είχε πεί πως « Ό,τι κάνετε στους ελάχιστους αδελφούς και αδελφές μου, το έχετε κάνει σ’ εμένα τον ίδιο»- όχι μόνο το καλό αλλά και το κακό. Μέσα στην συμπάθειά Του και την αλληλεγγύη Του προς εμάς, ταυτίζεται με καθένα που υποφέρει: ο θάνατος, ο πόνος, η αγωνία καθενός από εμάς είναι και δικά Του. Όταν λοιπόν προσεύχεται με τα λόγια αυτά, η προσευχή Του δεν αναφέρεται μόνο στο δικό Του όνομα, αλλά στο όνομα όλων εκείνων που γνώρισαν το κακό εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας.
Δεν συγχωρεί όμως μόνον ο Χριστός, καθένας που υπέφερε, σωματικά, ψυχικά ή πνευματικά, καλείται να χαρίσει την ελευθερία σ’ εκείνους που τον έκαναν να πονέσει.
Τώρα λοιπόν καταλαβαίνουμε γιατί ο Κύριος είπε, «Να συγχωρείτε για να συγχωρεθείτε». Επειδή το θύμα και ο θύτης είναι δεμένοι με τα δεσμά της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας ευθύνης. Μόνο το θύμα μπορεί να πει, «Κύριε, συγχώρησε τον, συγχώρησε την», και μόνον τότε Εκείνος μπορεί να πει «τον συγχωρώ».
Καταλαβαίνετε όμως τί ευθύνη εναποθέτει στους ώμους του καθενός μας έναντι όλων των άλλων; Αλλά και το βάθος, το μεγαλειώδες βάθος της ελπίδος που ανοίγεται για μας, όταν σηκώνουμε το βλέμμα στον Σταυρό και βλέπουμε ότι σε αλληλεγγύη με το ανθρώπινο γένος, ο Χριστός παίρνει επάνω Του όλο τον πόνο του κόσμου, και αποδεχόμενος να πεθάνει έναν απίστευτο σκληρό θάνατο, λέει στο όνομα όλων όσοι υποφέρουν, «Ναι, εμείς τους συγχωρούμε»!
Αυτό είναι άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία, άλλο ένα βήμα προς την στιγμή που θα έρθουμε πρόσωπο προς πρόσωπο με την ανάσταση του Χριστού που αγκαλιάζει και εμάς, διότι ο Χριστός αναστήθηκε και προσφέρει σε όλους την πληρότητα της αιώνιας ζωής.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μία φορά , ότι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μία άνοιξη νέας ζωής, νέα εποχή, εποχή ανανέωσης, όχι μόνο γιατί μετανοούμε, αλλά και γιατί ο Χριστός μας προσλαμβάνει, όπως ο ποιμένας φορτώνεται το απολωλός πρόβατο, όπως ο Ίδιος φορτώθηκε τον Σταυρό Του, τον μετέφερε στον τόπο του θανάτου και ακύρωσε τον θάνατο, ακύρωσε με την συγγνώμη του και με την προσφορά της Ζωής Του το κακό. Να ‘μαστε λοιπόν πάλι μπροστά σε ένα καινούργιο βήμα ελευθερίας και καινότητας. Ας προχωρήσουμε βαθύτερα σ’ αυτό το μυστήριο. Σ’ αυτό το θαύμα της σωτηρίας, ας ευφρανθούμε εν Κυρίῳ και, ευφραινόμενοι, βήμα προς βήμα, όλο και περισσότερο, ας αναπέμπεται η ευγνωμοσύνη μας μέσα από την καινότητα της ζωής μας.
(Στο φώς της Κρίσης του Θεού, Anthony Bloom)
