Ἕως πότε, Πανακήρατε Κόρη, τὸ τρισάθλιον γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχει νὰ εὐρίσκηται εἰς τὰ δεσμὰ μιὰ ἀνυποφέρτου δουλείας; Ἕως πότε νὰ τοῦ πατῆ τὸν εὐγενικὸν λαιμὸν ὁ βάρβαρος Θράξ; Ἕως πότε ἔχουσι νὰ βασιλεύωνται ἀπὸ ἠμισὸν φεγγάρι αἱ χώραι ἐκείναι εἰς τὰ ὁποίας ἀνέτειλεν εἰς ἀνθρώπινη μορφὴν ἀπὸ τὴν ἠγιασμένην σου γαστέρα ὁ μυστικός της δικαιοσύνης ἥλιος; Αχ Παρθένε! Ἐνθυμίσου πὼς εἰς τὴν Ἑλλάδα πρότερον παρὰ εἰς ἄλλον τόπον, ἔλαμψε τὸ ζωηφόρον φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Τό ἑλληνικὸν γένος ἐστάθη τὸ πρῶτον ὅπου ἄνοιξε τὰ ἀγκάλας καὶ ἐδέχθη τὸ θεῖον Εὐαγγέλιον τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τὸ πρῶτον ὅπου σὲ ἐγνώρισε διὰ τὴν ἀληθινὴν μητέρα τοῦ θεανθρώπου λόγου, τὸ πρῶτον ποὺ ἀντεστάθη τῶν τυράννων, ὅπου μὲ μύρια βάσανα ἐγύρευσαν νὰ ἐξεριζώσωσιν ἀπὸ τὰ καρδίας τῶν πιστῶν τὸ σεβάσμιόν σου ὄνομα. Τοῦτο ἔδωσεν εἰς τὸν κόσμον τούς διδασκάλους οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας των, ἐφώτισαν τᾶς ἠμαυρωμένας διδασκαλίας τῶν ἀνθρώπων. Ἐτοῦτο τοὺς ποιμένας ποὺ μὲ τὴν ποιμαντικὴν ράβδον ἐξώρισαν τοὺς αἱμοβόρους λύκους ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ποίμνιον. Ἐτοῦτο τοὺς γεωργούς, ὅπου μὲ τὸ ἄρορτρον τοῦ Σταυροῦ, καὶ μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου ἐγεώργησαν τὰ καρδίας, καὶ σπέρνοντες τὸν εὐαγγελικὸν σπόρον, ἐθέρισαν τὰ ψυχᾶς διὰ τὴν οὐράνιον ἀποθήκην. Ἐτοῦτο τοὺς Μάρτυρας, ὅπου μὲ ἴδιον αἷμα των ἔβαψαν τὴν πορφύραν τῆς Ἐκκλησίας.
Λοιπὸν εὔσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλοῦμεν σε, διὰ τὸ χαῖρε ἐκεῖνο ὁποῦ μᾶς ἐπροξένησε τὴν χαράν, διὰ τὸν Ἀγγελικὸν ἐκεῖνον εὐαγγελισμόν, ὀποῦ ἐστάθη τῆς σωτηρίας μας τὸ προοίμιον, Χάρισαί του τὴν προτέραν του τιμήν! Σήκωσαι τὸ ἀπὸ τὴν κοπριὰν τῆς δουλείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ βασιλικοῦ ἀξιώματος ἀπὸ τὰ δεσμὰ εἰς τὸν σκῆπτρον, ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν εἰς τὸ βασίλειον.
Καὶ ἂν ἐτοῦται μας αἱ φωναὶ δὲν σὲ παρακινοῦσιν εἰς σπλάγχνος, ἄς σὲ παρακηνώσιν ἐτοῦτα τὰ πικρὰ δάκρυα, ὅπου μᾶς πέφτουσιν ἀπὸ τὰ ὀμμάτια. Ἀλλ’ἀνίσως καὶ τοῦτα δὲν φθάνουσιν, ἄς σὲ παρακινησώσιν αἱ φωναὶ καὶ ἡ παρακάλεσαις τῶν Ἁγίων σου, ὅπου ἀκαταπαύστως φωνάζουν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς τρισαθλίου Ἑλλάδος. Φωνάζει ὁ Ἀνδρέας ἀπὸ τὴν Κρήτην, φωνάζει ὁ Σπυρίδων ἀπὸ τὴν Κύπρον, φωνάζει ὁ Ἰγνάτιος ἀπὸ τὴν Ἀντιόχειαν, φωνάζει ὁ Διονύσιος ἀπὸ τὰ Ἀθήνας, φωνάζει ὁ Πολύκαρπος ἀπὸ τὴν Σμύρνην, φωνάζει ἡ Αἰκατερίνα ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρειαν, φωνάζει ὁ Χρυσόστομος ἀπὸ τὴν βασιλεύουσαν Πόλιν, καὶ δείχνωντάς σου τὴν σκληρότατην τυραννίδα τῶν ἀθέων Ἀγαρινῶν, ἐλπίζουσιν ἀπὸ τὴν ἄκραν σου εὐσπλαγχνίαν τοῦ ἑλληνικοῦ γένους τὴν ἀπολύτρωσιν. Ἀποδέξου λοιπὸν Παναγία Παρθένε, τὰ δάκρυά μας, τὰ ὁποία σημαδεύουσι τὸ μυστήριον ὀποῦ εἰς σὲ ἐτελειώθη διατὶ καθὼς τὰ δάκρυα τρέχουσι χωρὶς βλάψιμον τῶν ὀμμάτων ἔτζι καὶ ὁ θεῖος Λόγος ἔτρεξεν ἀπὸ τὴν καθαράν σου μήτραν δίχως φθορὰν τῆς παρθενίας σου. Δόσαι τόσην δύναμιν τοῦ εὐσεβεστάτου ἡμῶν δουκὸς τῶν Ἐνετῶν ἐναντίον τῶν ἀνθρωποκτόνων καὶ αἱμοβόρων βαρβάρων, ὥστε ὀποῦ νὰ σβεσθῆ τελείως τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, νὰ λάμψη περισσότερον τοῦ μυστικοῦ Ἡλίου ἡ ζωοποιὸς ἀκτίνα, νὰ ἐξαπλωθῆ εἰς τὸν κόσμον ὅλον ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ καὶ νὰ δοξασθῆ ἀπὸ ὅλους τὸ ἅγιόν σου ὄνομα. Ἀμήν»
Ἠλίας Μηνιάτης, Διδαχαὶ εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Τεσσαρακοστήν.
Ἡ ὁμιλία του αὐτὴ «Εἰς τὸν εὐαγγελισμὸν τῆς Θεοτόκου» ἐκηρύχθη εἰς Βενετίαν, 1688 Μαρτίῳ 25 )