Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι μεγαλοπρεπής. Οἱ Μαθηταὶ ἐξεπλάγησαν, καὶ μὲ ἀπερίγραπτον χαρὰν καὶ θαυμασμὸν παρακολουθοῦσαν τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς οὐρανούς. Οἱ Μαθηταὶ δὲν εἶδαν τὴν ἀρχὴν τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ Χριστὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ μνημεῖον. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν Ἀνάστασίν Του, ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε πολλὲς φορὲς εἰς αὐτούς. Τὴν Ἀνάληψιν ὅμως τοῦ Κυρίου οἱ Μαθηταὶ τὴν εἶδον ἀπὸ τὴ ἀρχήν.Οἱ Μαθηταὶ ἀτενίζουν πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ βλέπουν ἀναλαμβανόμενον τὸν ἀγαπητόν τους Διδάσκαλον. Καὶ ἐνῶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Κύριος, εἰς τὸ κέντρον τῆς Συνάξεως τῶν Ἀποστόλων εὑρίσκεται ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπητὸν πρόσωπον εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τοὺς Χριστιανούς. Ποτὲ δὲν διεκδίκησε καμμίαν θέσιν μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Εἶναι ὅμως τὸ κέντρον τῆς θείας λατρείας καὶ ὁ πιὸ πολύτιμος θυσαυρὸς ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας.
Πάντα ὁ Κύριος προετοίμαζε τοὺς Μαθητές Του ὅτι θὰ φύγη ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν. Καὶ ὅταν ἐπλησίαζε ἡ ὥρα τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, ἔλεγε πρὸς αὐτοὺς ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα ὅπου θὰ «ὑπάγω πρὸς τὸν πέμψαντά με».
Ὁ χωρισμὸς ὅμως αὐτὸς εἶναι πρόσκαιρος καὶ σᾶς συμφέρει νὰ ἀπέλθω. «Συμφέρει ὑμὶν ἰνὰ ἐγὼ ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς∙ ἐὰν δὲ προρευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς».
Καί μετὰ ἀπὸ αὐτὸ δίδει πρὸς τοὺς Ἀποστόλους τὰς τελευταίας ἀποχαιρετιστηρίους ὁδηγίας: Ἡ Ἔνδοξος Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Καὶ ἀφοῦ ἀνέπτυξε εἰς αὐτοὺς τὰς κυριωτέρας προφητείας, τοὺς εἶπεν: «Ἔτσι ἔχει γραφὴ προφητικῶς εἰς τὰ Γραφᾶς καὶ ἔτσι ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τὰ προφητείας αὐτᾶς νὰ πάθη ὁ Χριστὸς καὶ νὰ ἀναστηθῆ τὴν τρίτην ἡμέραν ἀπὸ τοῦ θανάτου Του. Σύμφωνα μὲ ὅσα ἐδιδάχθητε καὶ ἐμάθατε διὰ τὸ ὄνομά μου, ὡς τοῦ μόνου Σωτῆρος καὶ λυτρωτοὺ τῶν ἀνθρώπων, νὰ κηρυχθῆ μετάνοια καὶ ἄφεσις ἁμαρτιῶν εἰς ὅλα τὰ Ἔθνη, νὰ ἀρχίση δὲ τὸ κήρυγμα τοῦτο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Σεῖς δὲ εἶσθε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν, δηλαδὴ τοῦ κηρύγματός μου, τοῦ βίου μου, τοῦ Πάθους μου καὶ τῆς Ἀναστάσεώς μου».
Παρουσιάζετο δὲ κατὰ διαλλείματα ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρες κατὰ τῆς ὁποίας ἐνεφανίζετο εἰς αὐτοὺς καὶ ὠμίλει περὶ τῶν ἀληθειῶν καὶ μυστηρίων τῶν ἀναφερομένων εἰς τὴν βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐνῶ ἔτρωγε μαζὺ τοὺς τὴν αὐτὴν μὲ ἐκείνους τροφήν, τοὺς ἔδωκε τὴν παραγγελίαν νὰ μὴν ἀπομακρύνωνται ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ νὰ περιμένουν τὴν πραγματοποίησιν τῆς ὑποσχέσεως περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ'ὑμᾶς... ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τὴ πόλει Ἱερουσαλὴμ ἕως οὐ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ' ὕψους».
Καὶ πάλιν: «λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ' ὑμᾶς, καὶ ἐσεσθὲ μοὶ μάρτυρες ἐν τὲ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάση τὴ Ἰουδαία καὶ Σαμαρεία καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».
Ὅταν δὲ ἐτελείωσε τὰς διδασκαλίας Του, τοὺς ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἕως ποὺ ἐπλησίασαν πρὸς τὴν Βηθανίαν. Καὶ ἀφοῦ ὕψωσε τὰ χείρας Τοῦ τοὺς ηὐλόγησε. Καὶ συνέβη, ἐνῶ αὐτὸς τοὺς ηὐλογεῖ, ἐχωρίσθη καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἐφέρετο πρὸς τὰ ἐπάνω, πρὸς τὸν οὐρανόν. «Καὶ ταῦτα εἰπῶν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἤσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ...».
Κατὰ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, οἱ Μαθηταὶ δὲν ἔβλεπον ἁπλῶς τὸν ἀνερχόμενον εἰς τὸν οὐρανὸν Κύριον ἀλλὰ ἤσαν διαρκῶς ἀτενίζοντες. Ἐστήριζον προσεκτικὸν βλέμμα πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ ἀποροῦσαν ἀπὸ τὸ παράξενον θέαμα.
Καὶ ἐνῶ εἶχαν καρφωμένα τὰ βλέμματα τοὺς εἰς τὸν οὐρανόν, τότε ἀκριβῶς, ποὺ ἀνέβαινεν ἐκεῖ ὁ Κύριος, ἰδοὺ δύο Ἄγγελοι, ποὺ ἐμφανίσθησαν ὡς ἄνδρες, ἐστάθησαν κοντά τους μὲ φορέματα λευκά.
Καὶ εἶπαν οἱ Ἄγγελοι πρὸς αὐτούς: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, διατὶ στέκεσθε καὶ παρατηρεῖτε μὲ βλέμμα ἀκίνητον εἰς τὸν οὐρανόν; Ὁ Ἰησοῦς σας, αὐτός, ὁ ὁποῖος ἀνελήφθη ἀπὸ σᾶς εἰς τὸν οὐρανόν, θὰ ἔλθη κατὰ τὸν ἴδιο τρόπον, μὲ τὸ σῶμα Του, δηλαδή, καὶ καθήμενος ἐπάνω εἰς σύννεφον, ὅπως καὶ τώρα γεμάτοι θαυμασμὸν καὶ κατάπληξιν εἴδατε νὰ πηγαίνη εἰς τὸν οὐρανὸν».Ὁ λόγος αὐτὸς τῶν Ἀγγέλων ἀναφέρεται εἰς τὴν Δευτέραν καὶ ἔνδοξον Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ἀναφερόμενος εἰς τὸ θέμα αὐτό, εἶπε: «καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς καὶ ἀποστελλεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ' ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν».
Οἱ Μαθηταὶ ἤσαν ἀτενίζοντες εἰς τὸν οὐρανὸν ἀπὸ θαυμασμὸν πρὸς τὸν ἀναλαμβανόμενον Κύριον. Τὸ θέαμα αὐτὸ ἀποτελεῖ μία εἰκόνα ἀφθάστου μεγαλείου ποὺ κρύβει ὑψηλὸ πνευματικὸν νόημα. Ποῖον εἶναι αὐτό.
Πάντα οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ οἱ Χριστιανοί, πρέπει νὰ ἔχωμεν τὸν ὀφθαλμὸν τῆς ψυχῆς μας, δηλαδὴ τὸν νοῦν, ἐστραμμένον πρὸς τὸν οὐρανόν. Εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἀκούομεν τὴν λειτουργικὴν προτροπήν τοῦ Ἱερέως «ἄνω σχῶμεν τὰ καρδίας» καθὼς καὶ τὴν προτροπὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἠμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». καὶ πάλιν «τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς».Αὐτὴ ἡ ἐνατένισις καὶ ἡ ἀνύψωσις τοῦ νοός μας πρὸς τὸν Κύριον ἔχει σχέσιν μὲ τὴν νοερᾶν ἡσυχίαν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ νοῦς ἀποσπᾶται ἀπὸ τὰ γήινα καὶ ἕλκεται ἀπὸ τὴν μοναδικὴ ἀγάπην τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ νοὸς εἰς τὴν καρδίαν. Ἀπό τὴν ὑπερβολικὴν χαρὰν ἐσκίρτησεν ἡ καρδιὰ τοὺς διὰ δύο αἴτια: πρῶτον, διὰ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἔχουν νὰ λάβουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τόσον χαροποιὸν εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὥστε καὶ ἡ ἐλπίδα ὅτι θὰ τὸ λάβη κανεὶς τὸν κάνει νὰ σκιρτᾶ καὶ νὰ ἀγάλλεται. Καθὼς καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἷς τὴν κοιλίαν τῆς μητρὸς τοῦ Ἐλισάβετ, παρακινούμενος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἐσκίρτησεν ὅταν ἡ παρθένος Μαριὰμ ἔφθασε εἰς τὸν οἶκον τους. Αὐτὴ ἡ ἐλπίδα περὶ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρέπει νὰ μᾶς συνοδεύη μέχρι τὴν Πεντηκοστήν, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλην τὴν ζωήν μας.
Δεύτερον, ἐχάρησαν οἱ Ἀπόστολοι, διότι ἠξιώθησαν νὰ γίνουν αὐτοπται καὶ αὐτήκοοι τοιούτων ὑπερφυῶν Μυστηρίων. Αὐτὴ ἡ ὑπερβολικὴ χαρὰ διὰ τὰ μεγάλας εὐεργεσίας καὶ δωρεᾶς ὅπου ἔλαβον εἶχε ὡς φυσικὸν ἀποτέλεσμα τὴν εὐχαριστίαν καὶ δοξολογίαν πρὸς τὸν ἀναληφθέντα Διδάσκαλον τῶν. Δία τοῦτο: «ἤσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῶ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεὸν». Ἂς περνᾶ καὶ ἡ ἰδικὴ μᾶς ζωὴ μὲ μία συνεχῆ εὐχαριστίαν καὶ δοξολογίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τὴν ὁποία πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀναλήψεως
Ἦχος δ'.
Ἀνελήφθης ἐν δόξη, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἠμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητᾶς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ'
Τὴν ὑπὲρ ἠμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γὴς ἐνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξη, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἠμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος, καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσι σέ? Ἐγὼ εἴμι μεθ' ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ' ὑμῶν.
Μεγαλυνάριον
Ἄγγελοι τὴν ἄνοδον τοῦ Δεσπότου, ὀρῶντες ἐξεπλήττοντο∙ πῶς μετὰ δόξης ἐπήρθη, ἀπὸ τῆς γὴς εἰς τὰ ἄνω.
