Θρηνεῖς Ἰησοῦ, τοῦτο θνητῆς οὐσίας.
Ζωοῖς φίλον σου, τοῦτο θείας Ἰσχύος.
Αὐτὸ τὸ Σάββατο τιμᾶμε τὴν ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσῃ τοῦ φίλου Του Λαζάρου.
Ὁ Λάζαρος ἦταν φίλος τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ ἀδελφὲς του Μάρθα καὶ Μαρία τὸν φιλοξένησαν πολλὲς φορὲς (Λουκ.ι΄, 38-40, Ἰωάν.ιβ΄, 1-3) στή Βηθανία κοντὰ στά Ἱεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρὸ τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου ἀσθένησε ὁ Λάζαρος καὶ οἱ ἀδελφὲς του, ἐνημέρωσαν σχετικὰ τὸν Ἰησοῦ πού τότε ἦταν στή Γαλιλαία νά τὸν ἐπισκεφθεῖ. Ὁ Κύριος ὅμως ἐπίτηδες καθυστέρησε μέχρι πού πέθανε ὁ Λάζαρος, ὁπότε εἶπε στούς μαθητὲς Του: πᾶμε τώρα νά τὸν ξυπνήσω. Ὅταν ἔφθασε στή Βηθανία παρηγόρησε τίς ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου πού ἦταν πεθαμένος τέσσερις μέρες καὶ ζήτησε νά δεῖ τὸν τάφο του.
Ὅταν ἔφθασε στό μνημεῖο, δάκρυσε καὶ διέταξε νά βγάλουν τὴν ταφόπλακα. Τότε ὕψωσε τὰ μάτια Του στόν οὐρανό, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα καὶ μὲ μεγάλη φωνὴ εἶπε: Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. Ἀμέσως βγῆκε ἔξω τυλιγμένος μὲ τὰ σάβανα ὁ τετραήμερος νεκρὸς μπροστὰ στό πλῆθος πού παρακολουθοῦσε καὶ ὁ Ἰησοῦς ζήτησε νά τοῦ λύσουν τὰ σάβανα καὶ νά πάει σπίτι του. (Ἰωάν. ια΄,44)
Ἡ ἀρχαία παράδοση λέγει ὅτι τότε ὁ Λάζαρος ἦταν 30 χρόνων καὶ ἔζησε ἄλλα 30 χρόνια. Τελείωσε τὸ ἐπίγειο βίο του στήν Κύπρο τὸ ἔτος 63 μ.Χ. καὶ ὁ τάφος του στήν πόλη τῶν Κιτιέων ἔγραφε: «Λάζαρος ὁ τετραήμερος καὶ φίλος τοῦ Χριστοῦ».
Τὸ ἔτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε τὸ ἱερὸ λείψανό του στήν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα τὸ σοφό, ὁ ὁποῖος συνέθεσε τὰ ἰδιόμελα στόν ἑσπερινὸ τοῦ Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ἰδεῖν, κλπ
Χαρακτηριστικὸ τῆς μετέπειτας ζωῆς τοῦ Λαζάρου λέγει ἡ παράδοση, ἦταν ὅτι δέν γέλασε ποτέ παρὰ μιά φορά μόνο ὅταν εἶδε κάποιο νά κλέβει μιά γλάστρα καὶ εἶπε τὴν ἑξῆς φράσῃ: Τὸ ἕνα χῶμα κλέβει τὸ ἄλλο.
Ἡ Ἀναστάσῃ τοῦ Λαζάρου ἐπέτεινε τὸ μῖσος τῶν Ἑβραίων πού μόλις τὴν ἔμαθαν ζήτησαν νά σκοτώσουν τὸν Λάζαρο καὶ τὸ Χριστό.
Αὐτὴ τή μέρα δέν τελοῦννται μνημόσυνα μὲ κόλλυβα, στἠν ἀνάγκη μόνο ἁπλό Τρισάγιο.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲὁ Θεός· ὅθεν καὶἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰἄνω ζητῶν.
Ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡἀλήθεια, τὸ φῶς ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦἀγαθότητι, καὶ γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.
Ὁ Οἶκος
Τοῖς Μαθηταῖς ὁ Κτίστης τῶν ὅλων, προηγόρευσε λέγων· Ἀδελφοὶ καὶ γνωστοί, ἡμῶν ὁ φίλος κεκοίμηται, τούτοις προλέγων καὶἐκδιδάσκων, ὅτι πάντα γινώσκεις ὡς Κτίστης πάντων· ἄγωμεν οὖν πορευθῶμεν, καὶἴδωμεν ξένην ταφήν, καὶ θρῆνον τὸν τῆς Μαρίας, καὶ τὸν τάφον Λαζάρου ὀψώμεθα· ἐκεῖ γὰρ μέλλω θαυματουργεῖν, ἐκτελῶν τοῦ Σταυροῦ τὰ προοίμια, καὶ πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.
