Ἡ δοξασία τῆς Μετενσάρκωσης

 

                                                       Εὐάγγελου Γ. Καρακοβούνη- θεολόγου

         nea acropoli karma troxos   Μετενσάρκωση (μετενσωμάτωση) ἤ Μετεμψύχωση καλεῖται ἡ πίστη ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τὸ σωματικὸ θάνατό του, ἀφοῦ παραμείνει γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα στὸν οὐράνιο χῶρο (ἀστρικὸ πεδίο), ἐπανέρχεται στὸν ὑλικὸ κόσμο εἰσερχόμενη σὲ διάφορα σώματα ἀνθρώπων, ἀκόμη φυτῶν καὶ ζώων, καὶ διανύει καὶ ἄλλη ζωὴ προκειμένου νὰ καθαρθεῖ ἠθικὰ ἢ καὶ νὰ τιμωρηθεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποῦ ἔπραξε στὴν προηγούμενη ζωή της.

Πολλὲς φορὲς πρόκειται περὶ συνεχοῦς ἀνακυκλήσεως ὑπάρξεων, περὶ διαδοχικῶν μετενσωματώσεων, ἕως ὅτου ἐπέλθει μία πλήρης κάθαρση τῆς ψυχῆς. Ἢ ἀνακύκληση αὐτὴ μπορεῖ νὰ κρατήσει καὶ ὁλόκληρες χιλιετίες. Ὁ Βούδας γιὰ παράδειγμα, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ ὀπαδοί του, ὑπέστη 550 μετενσαρκώσεις. Τὸν ἀριθμὸ τῶν μετενσωματώσεων ἀλλὰ καὶ τὶς νέες μορφὲς ποῦ θὰ λάβει ἡ ψυχή, καθορίζει πάντοτε ἡ ἠθικὴ ἐξέλιξή της, τὸ «κάρμα» (οἱ πράξεις τῆς προηγούμενης ζωῆς).

Ὁ ὅρος «μετενσάρκωση» (ἢ μετενσωμάτωση) εἶναι ὀρθότερος ἐκείνου τῆς «μετεμψύχωσης», διότι δὲν πρόκειται γιὰ «ἐμψύχωση» τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ γιὰ τὴν εἴσοδό της σὲ διάφορα ἑκάστοτε σώματα.

«Ἡ μετενσάρκωση -σύμφωνα μὲ τοὺς ὑποστηρικτές, τῆς- εἶναι μία πολὺ ἁπλὴ ἔννοια. Οἱ ἄνθρωποι, ὅπως κι ὅλες οἱ ἄλλες μορφὲς ζωῆς στὴ φύση, ἀκολουθοῦν ἕναν κύκλο ζωῆς, θανάτου καὶ ἐπαναγέννησης, ἕναν κύκλο ποῦ διέπεται ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ κάρμα (αἴτιο καὶ ἀποτέλεσμα) καὶ εἶναι ἐξελικτικὸς ὁδηγεῖ, τελικὰ στὴν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Σύμπαν, καὶ τὸ «Θεό». Μία συνέπεια αὐτῆς τῆς πεποίθησης εἶναι ὅτι ὁ καθένας μᾶς εἶναι προσωπικὰ ὑπεύθυνος γιὰ τὶς πράξεις του καὶ γιὰ τὰ ἀποτελέσματά τους» (Γουίλλιστον, Ἀνακαλύπτοντας τὶς προηγούμενες ζωές μας, σέλ. 39).

Ἡ μετενσάρκωση λαμβάνει χώρα σ' ὁλόκληρο τὸ σύμπαν, ὄχι μόνο στὸ ἀνθρώπινο βασίλειο, ἀλλὰ σὲ ὅλη τὴ φύση. Μπορεῖ κανεὶς νὰ μετενσαρκωθεῖ εἴτε στὸν ἴδιο πλανήτη, ὅπου ἔζησε τὴν τελευταία του ὕπαρξη, εἴτε σὲ ἄλλον» (Παπύς, Μετενσάρκωση σέλ. 11).

Ἡ διδασκαλία τῆς μετενσάρκωσης δὲν εἶναι ἑνιαία. Κι αὐτὸ γιατί ἄλλη ἄποψη γιὰ τὴ μετενσάρκωση ἐκφράζουν οἱ Ἀνατολικὲς θρησκεῖες καὶ ἄλλη μετενσάρκωση διδάσκει ἡ λεγόμενη ‹‹δυτικὴ ἄποψη».

Ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ἄποψη.

Ἡ ἄποψη αὐτὴ συνδέεται μὲ τὴ θεωρία τῆς «ἐνσάρκωσης». Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτὴ - διατυπώθηκε πρῶτα ἀπὸ τοὺς Ὀρφικοὺς καὶ κατόπιν ἀπὸ τὸν Πλάτωνα-, ἐνῶ οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἀρχικὰ ἤσαν πνεύματα, ἐξέπεσαν ἀπὸ τὸν οὐράνιο χῶρο, ὅπου κατοικοῦσαν, στὴ γῆ καὶ περιβλήθηκαν ὑλικὸ σῶμα. Ἔτσι ἡ ὕλη καὶ ἡ ἀπόλαυση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου θεωρεῖται ὡς κάτι τὸ ἁμαρτωλὸ καὶ ἀκάθαρτο τὸ ὑλικὸ σῶμα εἶναι δεσμωτήριο τῆς ψυχῆς, ἀπ' τὸ ὁποῖο ἐκείνη πρέπει νὰ ἀπελευθερωθεῖ γιὰ νὰ ἐνταχθεῖ καὶ πάλι στὸν οὐράνιο κόσμο, στὸ «Ἐπέκεινα».

Ἡ ἑκάστοτε, λοιπόν, μετενσάρκωση τῆς ψυχῆς καὶ ἡ μορφὴ καὶ τὸ εἶδος τοῦ σώματος τὸ ὁποῖο αὐτὴ θὰ ἐνδυθεῖ πάλι, προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ ἠθικὸ ποιὸν τῆς προηγουμένης ζωῆς καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ βαθμὸ τῆς κλίσης καὶ τῆς συμμετοχῆς της στὶς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τοῦ ὑλικοῦ κόσμου.

Ἔτσι, κατὰ τὸν Πλάτωνα, «αἱ ψυχαὶ τῶν φαύλων ἐνδοῦνται, ὥσπερ εἰκός, εἰς τοιαῦτα ἤθη ὄποι' ἂπ' ἂν μελετηκυίας τύχωσιν ἐν τῷ βίῳ... Οἶον τὰς μὲν γαστριμαργίας τὲ καὶ ὕβρεις καὶ φιλοποσίας μεμελέτη κότας καὶ μὴ διευλαβημένoυς εἰς τὰ ὄνων γένη καὶ τῶν τοιούτων θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι... τοὺς δὲ γὲ ἀδικίας τὲ καὶ τυραννίδας καὶ ἅρπαγας προτετιμηκότας εἰς τὰ τῶν λύκων τὲ καὶ ἱεράκων καὶ ἰκτίνων γένη... οἱ τὴν δημοτικὴν καὶ πολιτικὴν ἀρετὴν ἐπιτετηδευκότες... εἰκὸς ἐστὶν εἰς τοιοῦτον πάλιν ἀφικνεῖσθαι πολιτικὸν τὲ καὶ ἥμερον γένος, ἢ ποῦ μελιπῶν ἢ σφηκῶν ἢ μυρμήκων, ἢ καὶ εἰς ταῦτον γὲ πάλιν τὸ ἀνθρώπινον γένος, καὶ γίγνεσθαι ἐξ αὐτῶν ἄνδρας μετρίους» (Φαίδων, ΧΧΧΙ).

 (Οἱ ψυχὲς τῶν φαύλων ἀνθρώπων θὰ ἐνδυθοῦν τέτοιο σῶμα ποῦ θὰ εἶναι ἀνάλογο μὲ τὸ ἠθικὸ ποιὸν τῆς προηγουμένης ζωῆς τους... Ἐκεῖνοι ποῦ ἔγιναν ὑποχείρια της ἀσυδοσίας, τῆς βιαιότητας, τῆς λαιμαργίας καὶ τῆς μέθης χωρὶς καμιὰ ντροπή, εἶναι ἑπόμενο ὅτι θὰ εἰσέλθουν στὰ διάφορα γένη τῶν ὄνων καὶ ἄλλων παρομοίων ζώων... Ἐκεῖνοι ποῦ δὲν ἀγάπησαν παρὰ τὴν ἀδικία, τὴν τυραννία καὶ τὴν ἁρπαγὴ θὰ γίνουν λύκοι, γεράκια καὶ γύπες... Ἀκόμη καὶ οἱ φαῦλοι πολιτικοὶ θὰ μετενσωματωθοῦν σὲ κάποιο γένος ἐντόμων ποῦ δημιουργοῦν μικρὲς κοινωνίες, ὅπως οἱ μέλισσες, οἱ σφῆκες καὶ τὰ μυρμήγκια, ἢ σ' αὐτὸ πάλι τὸ ἀνθρώπινο γένος, θὰ εἶναι ὅμως μέτριοι ἄνδρες, χωρὶς κάποια δημοσιότητα).

Ἡ Ἀνατολικὴ ἄποψη.

α) Σύμφωνα μὲ τὸν Ἰνδουισμό, ἡ ἀτομικὴ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὸ Ἀτμαν, βρίσκεται ἐγκλωβισμένο μέσα στὴ φύση (στὸ κοσμικὸ γίγνεσθαι) καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπελευθερωθεῖ πρὸς τὸ Βράχμαν, τὴν οἰκουμενικὴ ψυχὴ (Συμπαντικὸ Εἶναι) καὶ νὰ ταυτιστεῖ μαζί του. Ὁ ἐγκλωβισμὸς αὐτὸς τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ἐξάρτησή της ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο τὴν καταδικάζουν σὲ συνεχεῖς μετενσωματώσεις μὲ συνεχεῖς γεννήσεις (σανσάρα) ποῦ εἶναι ἕνας κύκλος ἐπώδυνος, γιατί εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ αἰτίου καὶ τοῦ ἀποτελέσματος (Κάρμα). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὅσο ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου παρουσιάζει κακὲς ὄψεις τόσο καὶ ἡ ταλαιπωρία μὲ τὶς συνεχεῖς μετενσαρκώσεις εἶναι μεγαλύτερη. Ἡ μόνη λύση εἶναι νὰ ξεφύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων (Σανσάρα[2]) μὲ τὸν ἐκμηδενισμὸ τοῦ Κάρμα. Στὴν περίπτωση αὐτὴ λυτρώνεται. Ἡ λύτρωση (Μόξα) εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἄνθρωπου ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἀπάτης καὶ ἡ ταύτιση - ἐξαφάνισή του στὸ ἀπρόσωπο Βράχμαν. Ἔτσι χάνει πλέον τὸ πρόσωπο τοῦ ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἡ σταγόνα ποῦ βυθίζεται στὸν ὠκεανό.

2. Σανσάρα, σανσκριτικὴ λέξη ποὺ στὴν κυριολεξία σημαίνει: πέρασμα, διέλευση, συνεχῆ ἀλλαγὴ καὶ μεταμόρφωση τοῦ ἄτομου ἢ τῆς ψυχῆς.

 ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ, Ἀσυμβίβαστη μὲ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί ζωή

Ἐκδόσεις: Ἀποστολικὴ Διακονία

Ἔκδοσις Α΄ - Ἀθήνα 1996

β) Ὁ Βουδισμὸς εἶναι περισσότερο μία βιοθεωρία, παρὰ θρησκεία. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι βασικὰ πόνος. Ἐπιπλέον ἡ ζωὴ δὲ τελειώνει μὲ τὸ θάνατο, ἀλλὰ ἀνακυκλώνεται μὲ συνεχεῖς ἀναβιώσεις καὶ μετενσωματώσεις, μὲ συνεχεῖς γεννήσεις.

Ἡ Δυτικὴ ἄποψη.

Ἡ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης γνωρίζει τὶς τελευταῖες δεκαετίες - κυρίως ἀπ' τὸ 1960 κι ἔπειτα - εὐρεία διάδοση σrὸ χῶρο τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ δοξασία τῆς μετενσαρκώσεως στὸ χῶρο τῆς δυτικῆς σκέψης, δὲν κινεῖται στὰ πλαίσια μίας ἁπλῆς, αὐτονομημένης πίστης. Ἀποτελεῖ βασικὴ διδασκαλία τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, τῆς Θεοσοφίας καὶ τοῦ Πνευματισμοῦ, τὰ ὅποια συνιστoὺν τοὺς τρεῖς ἄξονες τοῦ συγκρητιστικοῦ πανθρησκειακοῦ συστήματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ὁ Παπὺς (Papus), ὁ μεγαλύτερος Γάλλος ἀποκρυφιστής, γράφει στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰώνα μας τὸ βιβλίο «Μετενσάρκωση», «στὸ ὁποῖο ἀναλύει μία ἀπ' τὶς κυριότερες καὶ βασικότερες διδασκαλίες τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ» (σ. 9). Ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονοι ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης ὅπως ὁ Ἴρβιvγκ Κοῦπερ, ὁ Ρόμπερτ Νατζεμι, ὁ Έvτγκαρ Κέϊσυ, ὁ Γκλὲν Γoυίλλιστoν κ.α. εἶναι βασικὰ στελέχη τῆς Παγκόσμιας Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας καὶ τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ. Ὁ Ριβέιλ, ὁ ὅποιος εἶναι περισσότερο γνωστὸς μὲ τὸ Ψευδώνυμο Ἄλαν Καρντέκ, ὁ δημιουργός του σύγχρονου Πνευματισμοῦ «προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στὴν ἀνθρωπότητα ἐκλαϊκεύοντας τὸ δόγμα τῆς μετενσαρκώσεως... καὶ συνετέλεσε στὴ διάδοση στὸν κόσμο ἑνὸς τόσο σημαντικοῦ πνευματικοῦ ἐργαλείου»! (Παπύς, Μετενσάρκωση, σέλ. 123). Ὁ σκοπὸς τῆς μετενσάρκωσης σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς δυτικῆς ἄποψης εἶναι ἡ ἐκπαίδευση (ἢ ἡ μάθηση). Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν ἐρχόμαστε καὶ ξαναρχόμαστε πάνω στὴ γῆ... Τὸ ἐλατήριο ποῦ μᾶς ὠθεῖ πρὸς τὴ μετενσάρκωση εἶναι ἡ ἐσωτερική μας δίψα γιὰ ἐμπειρίες, ἡ ἐπιθυμία του νὰ γνωρίσουμε...» (Ι. Κοῦπερ, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ τὸ θάνατο, σέλ. 155). Ἡ μάθηση γιὰ τὴν ψυχὴ ἀρχίζει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς της στὸ ψυχικὸ ἐπίπεδο (ἢ Ἀστρικὸ πεδίο, ἢ Ἐνδιάμεσο κόσμο). «Οἱ συνεχεῖς διαδοχικὲς ζωὲς μοιάζουν μὲ μία σχολικὴ τάξη, κάθε ζωὴ μοιάζει μὲ ἕνα μάθημα στὸ ὅποιο πρέπει νὰ μάθεις διαφορετικὰ πράγματα» (Γουίλιστον, Ἀναδρομές, σ. 251). Ἡ μάθηση ἀναφέρεται στὴν ἀφύπνιση τῶν ψυχικῶν ἱκανοτήτων, στὴν ἀνάπτυξη τῶν ἀδυνατοτήτων τοῦ πνεύματος καὶ στὴν ἠθικὴ κάθαρση τῆς ψυχῆς. Ἡ ἐπιτυχία τῆς μάθησης αὐτῆς δίνει τὴ δυνατότητα στὴν ψυχὴ νὰ ζήσει στὴ νέα μετενσάρκωσή της μία καλύτερη ζωὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὅποιας καλεῖται νὰ ἐφαρμόσει τὰ ὅσα διδάχτηκε καὶ νὰ ἐπιτύχει ἔτσι ἕνα καλὸ «κάρμα». Ἡ συσσώρευση ἑνὸς καλοῦ «κάρμα» θὰ βοηθήσει στὴν περαιτέρω ἐξέλιξη τῆς ψυχῆς, ποῦ σημαίνει ὅτι οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς κατὰ τὴν ἑπόμενη μετενσάρκωσή της θὰ εἶναι ἀκόμη καλύτερες. Ὁ κύκλος αὐτὸς τῶν μετενσαρκώσεων δὲν συνεχίζεται ἒπ' ἄπειρον. Ὅταν ἡ ψυχὴ διέλθει ὅλα τὰ σταδία τῆς πνευματικῆς ἐξέλιξής της, δὲ θὰ ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη νὰ ἐνσαρκωθεῖ πάλι. Τότε θὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωσή της μὲ τὴ Συμπαντικὴ Ἀρχὴ (τὸν «Θεό»), ὁ σκοπὸς θὰ ἔχει ἐκπληρωθεῖ. «Ἡ τωρινή μας μοίρα -ἰσχυρίζονται οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης - εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν πράξεων τοῦ παρελθόντος μας. Καὶ ἡ μοίρα μᾶς αὔτη, τὸ Κάρμα, θὰ βελτιωθεῖ καὶ θὰ διορθωθεῖ μὲ τὶς συνεχεῖς μετενσαρκώσεις» (Ἰρβιvγκ Κοῦπερ. Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ τὸ θάνατο, σέλ. 131). Καὶ ἀλλοῦ , «κατὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως μᾶς ἤμασταν ἄγριοι, γιατί τόσο οἱ ἠθικὲς ὅσο καὶ οἱ διανοητικές μας ἱκανότητες ἦταν ἐλάχιστα ἀφυπνισμένες. Ἀφοῦ διανύσαμε πολλὲς ζωὲς μέσα στὶς πρωτόγονες αὐτὲς συνθῆκες, ἀρχίσαμε νὰ ἐμφανίζουμε μία ἐλαφρὰ τάση γιὰ ἠθικὲς καὶ διανοητικὲς ἱκανότητες καὶ τότε ἤλθαμε νὰ γεννηθοῦμε μέσα σ' ἕνα περιβάλλον πιὸ ἐξελιγμένο...»(ὄπ. πρ.).

Ἡ ἀντίφαση τῶν ἰσχυρισμῶν αὐτῶν εἶναι φανερή. Πῶς συμβιβάζεται τὸ ὅτι «κατὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως μᾶς ἤμασταν ἄγριοι» μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν προηγήθηκε κάποια κακὴ ἢ ἐφάμαρτη ζωὴ καὶ δὲν συσσωρεύτηκε «κακὸ» Κάρμα; Ἡ μετενσάρκωση δέχεται ὅτι ἡ ἀθλιότητα τῆς ζωῆς ὀφείλεται σὲ κακὲς πράξεις τοῦ παρελθόντος. Ἑπομένως ἡ πρώτη ἐμφάνιση τῆς ζωῆς, ποῦ δὲν ἦταν βεβαρημένη ἀπὸ κάποιες τέτοιες κακὲς πράξεις, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καλή. Γιατί ἄραγε συμβαίνει τὸ ἀντίθετο;

Ὁ Χριστιανισμὸς βέβαια ἔχει δώσει τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ κακὸ ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου μέχρι σήμερα. Καὶ τὴν ἀπάντηση αὔτη ἀποτελεῖ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, τὸ ὅποιο ἀπορρίπτουν οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης. Γράφουν: «Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα δὲν ἱκανοποιεῖ πλέον τὸ νοῦ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου» (Ἀπ' τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ τὸν θάνατο, σέλ. 132). Οἱ μετενσαρκωτὲς δέχονται μὲν πὼς γεννιόμαστε μὲ τὰ σπέρματα τῆς κακίας μέσα μας, ἀδύνατον ὅμως νὰ δώσουν μιὰ ἀπάντηση στὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶ μένουν σὲ μία στείρα ἄρνηση. Καὶ ὅμως χωρὶς τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα θὰ παρέμενε ἀνεξήγητο ὄχι μόνον ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐνανθρωπήσας Χριστὸς καὶ ὁλόκληρο τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει πὼς γεννιόμαστε μὲ τὴν κλίση καὶ τὴν ροπὴ πρὸς τὸ κακό; Πῶς «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ (Γέν. ἡ' 21). Ἀπὸ ποῦ ἔχει τὴν ἀρχή της ἡ βαρύτητα τοῦ κακοῦ ποῦ μᾶς τραβάει πρὸς αὐτό; Πῶς ὑπάρχει ὁ «ἕτερος νόμος» μέσα μας, ποῦ ἀντιστρατεύεται «τῷ νόμω τοῦ νοὸς» καὶ μᾶς αἰχμαλωτίζει «τῷ νόμω τῆς ἁμαρτίας» (Ρώμ. ζ' 23).

Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν παρὰ μονάχα δύο ἀπαντήσεις: Ἢ ὁ Θεὸς μᾶς δημιούργησε ἐλαττωματικούς, ἡ μᾶς ἔπλασε «καλοὺς λίαν» καὶ κάτι ἄσχημο μεσολάβησε ποῦ ἀλλοίωσε. τὴν πρώτη μας ὡραιότητα. Ἡ πρώτη περίπτωση ἀντιβαίνει στὴν πανσοφία καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ δεύτερη εἶναι φυσικὴ καὶ παραδεκτή. Ὁ αὐτεξούσιος ἄνθρωπος ἔκανε κακὴ χρήση τῶν θεϊκῶν δώρων μὲ τὰ ὁποία προικίστηκε κατὰ τὴ δημιουργία του. Ἁμάρτησε, ἀστόχησε δηλαδὴ στὸν προορισμό του, ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἔτσι εἰσῆλθε τὸ κακὸ καὶ ὅλος ὁ θολὸς χείμαρρός του στὴν ἀνθρωπότητα καὶ στὴν κτίση.

Ἠθικὴ κάθαρση, τελειοποίηση τῆς ψυχῆς.

Ἀκόμη γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ ἄποψη τῆς μετενσάρκωσης, ὅτι κατὰ τὴν νέα ἐνσάρκωσή της ἡ ψυχή, ἐξαιτίας τῆς ἀνήθικης καὶ ζωώδους ζωῆς της, μπορεῖ νὰ περιπέσει σὲ κατώτερο ἐπίπεδο ζωῆς ἀπὸ τὸ προηγούμενο. Ποιὰ πρόοδος μπορεῖ νὰ συντελεσθεῖ τότε, ὅταν ἡ ψυχὴ μετενσαρκώνεται καὶ στὰ ζῶα, ἀκόμη καὶ στὰ φυτά, ἀπὸ τὰ ὅποια ἐλλείπουν ὡς γνωστὸν καὶ ἡ ἠθικὴ κρίση (συνείδηση) καὶ ἡ ἐλευθερία, ποῦ εἶναι οἱ προϋποθέσεις τῆς ἠθικῆς ζωῆς;

Ἐξάλλου ἡ ἔλλειψη τῆς «μνήμης» τῆς προηγούμενης ζωῆς καὶ τῶν πράξεών της ἀκυρώνει βασικὸ κανόνα τοῦ δικαίου, τὸ ὅποιο στὴ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης ταυτίζεται μὲ τὸ Κάρμα (νόμος τῆς ἀνταπόδοσης). Δὲν ὑπάρχει τιμωρία, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἡ συναίσθηση τῆς παράβασης. Καὶ ὅταν δὲν ὑπάρχει ἡ συναίσθηση τῆς παράβασης, δὲν ὑπάρχει καὶ ἡ διαπαιδαγώγηση. Ἔτσι, λοιπὸν - ἂς λάβουμε ἕνα παράδειγμα - ἐφόσον δὲν ὑπάρχει ἡ μνήμη τῆς προηγούμενης ζωῆς, ἡ μετενσάρκωση τοῦ Χίτλερ θὰ ὑποφέρει γιὰ τὰ τρομερὰ ἐγκλήματα ποῦ διέπραξε, χωρὶς ὡστόσο νὰ ἔχει κάποια ἀνάμνηση ποῦ νὰ τοῦ φανερώνει τὶς ἀπεχθεῖς πράξεις τῆς προηγούμενης ζωῆς του. Κι αὐτὸ βέβαια δὲν τὸν ἐμποδίζει νὰ αὐξήσει στὴ νέα του ζωὴ ἀκόμη περισσότερο. Ἀκόμη, σύμφωνα μὲ τὸ σκοπὸ τῆς μετενσάρκωσης, θὰ ἔπρεπε ὕστερα ἀπὸ τὴν παρέλευση τόσων χιλιάδων ἐτῶν ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ἀνθρωπότητας νὰ ὑπάρχει στὸν κόσμο μᾶς μία σημαντικὴ πρόοδος (ἐξέλιξη) ἠθικὴ καὶ διανοητικὴ σὲ σύγκριση μὲ τὸ παρελθόν. Πῶς ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ στὶς μέρες μας τὸ φαινόμενο τῆς αὐτοκαταστροφῆς τῆς ἀνθρωπότητας (οἰκολογικὴ καταστροφή, ἐγκληματικότητα, βία); Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ τὸ γεγονὸς τῶν δύο μεγαλύτερων καὶ καταστρεπτικότερων (παγκοσμίων) πολέμων τοῦ αἰώνα μας. Εἶναι ἄραγε καλύτερη ἡ σημερινὴ κοινωνία καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ παλαιότερα; Τό «κακὸ» Κάρμα, ἀντὶ νὰ τελειοποιηθεῖ ἠθικὰ καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ κατὰ τὴ νέα μετενσάρκωση σὲ ἕνα ἀνώτερο ἐπίπεδο ζωῆς. Ἐπίσης καὶ ἡ διανοητικὴ πρόοδος, κατὰ τὴ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης, εἶναι ἀποτέλεσμα ἀγωγῆς χιλιετηρίδων ποῦ ὑφίστανται οἱ ψυχὲς κατὰ τὶς συνεχεῖς ἐνσαρκώσεις τους, καὶ ὄχι συνέπεια τοῦ κοινωνικοῦ-φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς κληρονομικότητας. Πῶς ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ ὕπαρξη ὑπανάπτυκτων λαῶν, διανοητικὰ καθυστερημένων ἀτόμων, ψυχοπαθῶν κ.α.; Τί ἀνάπτυξη (ἀγωγὴ) χιλιετηρίδων ἀντιπροσωπεύουν καὶ σὲ τί ἐξέλιξη ὑπάγονται; Μήπως οἱ ψυχὲς τοὺς προέρχονται ἀπὸ τὸ ζωικὸ βασίλειο καὶ δὲ γνώρισαν ἀκόμη τὴ διανοητικὴ ἐξέλιξη; Οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης στὴν προκείμενη ἔνσταση ἀμφισβητοῦν τὶς ἐπιδράσεις τοῦ κοινωνικοῦ - φυσικοῦ περιβάλλοντος, τὴν κληρονομικότητα καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἐπιστήμη (Ψυχολογία - Ἀνθρωπολογία - Κοινωνιολογία). Διατυπώνουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ διαφορὲς στὴ διανοητικὴ κατάσταση τῶν ἀνθρώπων δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς αἰτίες ποῦ προσδιορίζει ἡ ἐπιστήμη (περιβάλλον, κληρονομικότητα), ἀλλὰ ἀπὸ τὴ διαφορὰ τῆς «ἡλικίας» τῶν ψυχῶν (παραμονὴ στὸν «ἀόρατο κόσμο»).

Ἀνάμνηση τῶν προηγούμενων ζωῶν - ὕπνωση.

Τὰ μεγάλα κενὰ καὶ τὰ πολλὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα ποῦ γεννᾶ ἡ διδασκαλία τῆς μετενσάρκωσης προσπαθοῦν οἱ ὑποστηρικτές της νὰ τὰ καλύψουν μὲ τὶς συνεχεῖς ἀναθεωρήσεις, ποῦ ὅμως τοὺς ὁδηγοῦν σὲ πολλὲς ἀντιφάσεις.

Ἔτσι, ἐνῶ ἀρχικὰ διατύπωναν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς «μνήμης» ἢ τῆς συνειδητότητας τῶν προηγούμενων ζωῶν, ὅταν ἀντελήφθησαν τὸ κενὸ ποῦ δημιουργήθηκε, ἀναθεώρησαν τὴν ἀρχική τους θέση ἰσχυριζόμενοι ὅτι «ἡ ἔλλειψη συνειδητότητας τῶν προηγούμενων ζωῶν εἶναι ὁ κανόνας, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν κανόνες χωρὶς ἐξαιρέσεις. Ὅπως ὁρισμένοι διατηροῦν τὶς μνῆμες τῶν ὀνείρων τοὺς ὅταν ξυπνοῦν, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ μερικὰ ἄτομα ποῦ θυμοῦνται ὅτι ἔχουν ξαναζήσει. Σὲ ὁρισμένες δὲ περιπτώσεις ἡ ἀφύπνιση παλαιοτέρων ἐντυπώσεων ἔγινε ἐντελῶς φυσικὰ» (Παπύς, Μετενσάρκωση, σὲλ 149-150). Ἀκόμη, ἐνῶ ἀρχικὰ διατύπωναν πὼς «αὔτη ἡ ἀπώλεια μνήμης τῶν προηγούμενων ζωῶν εἶναι ἀπαραίτητη, γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ αὐτοκτονία τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴ γῆ... διότι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος εἶχε συνείδηση τοῦ τί ἔπρεπε νὰ ἐξαγοράσει μὲ τὴ γήινη ὕπαρξή του, κατὰ τὴ νέα ἐνσάρκωση, δὲ θὰ ἤθελε οὔτε καν νὰ ξεκινήσει τὴ φυσικὴ (γήινη) ζωὴ θὰ αὐτοκτονοῦσε ἀμέσως» (Παπύς, Μετενσάρκωση, σὲλ 59,78), στὴ συνέχεια ἀντιφάσκουν προβάλλοντας τὸν ἰσχυρισμὸ πὼς οἱ ἀναμνήσεις τῶν προηγούμενων ζωῶν «ἐπιφέρουν θετικὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ μποροῦν νὰ ἐπισημανθοῦν διάφορα ψυχικὰ τραύματα ποῦ συνοδεύουν τὴν ὕπαρξη ἀπὸ παλαιότερες μετενσαρκώσεις καὶ στὴ συνέχεια νὰ θεραπευθοῦν» (Γουίλλιστον, σὲλ 34). Οἱ ἀναμνήσεις τῶν προηγούμενων ζωῶν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς μετενσάρκωσης, προέρχονται εἴτε ἀπὸ «αὐθόρμητες ἀναμνήσεις» διαφόρων ἀτόμων, εἴτε ἀπὸ «ἀναδρομὲς» σὲ προηγούμενες ζωὲς ποῦ γίνονται μὲ τὴ μέθοδο τῆς ὕπνωσης. Οἱ «ἀναμνήσεις» αὐτὲς ἐκλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς ὡς «ντοκουμέντα» ὑπὲρ τῆς μετενσαρκώσεως καὶ προβάλλονται γιὰ νὰ «ἀποδείξουν» τὴ δοξασία αὔτη. Βέβαια οἱ «μαρτυρίες» αὐτές, δὲν στέκουν ὡς ἐπιχειρήματα καὶ δὲν ἀντέχουν σὲ καμία ἐπιστημονικὴ κριτική. Οἱ λεγόμενες «αὐθόρμητες ἀναμνήσεις», ἀλλὰ καὶ οἱ «ἀναδρομὲς» μέσω τῆς ὕπνωσης, προϋποθέτουν τὸ ζητούμενο ὡς δεδομένο, δηλαδὴ τὶς ἀναφέρουν ἄνθρωποι ποῦ ἤδη δέχονται τὴ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης. Αὐτὲς μπορεῖ νὰ εἶναι κατασκευασμένες, πρόκειται δηλαδὴ γιὰ συνειδητὴ ἀπάτη ἀπὸ διαφόρους ὀπαδούς. Κυρίως ὅμως πρόκειται γιὰ αὐταπάτες. Οἱ τελευταῖες ὀφείλονται σὲ φανταστικὲς ἐπινοήσεις τοῦ ὑποσυνειδήτου, στὸ ὁποῖο ὡς γνωστὸν ἀποθηκεύονται (ἐντυπώνονται σὰν σὲ κασέτα) διάφορες εἰκόνες καὶ παραστάσεις ἀπὸ δραστηριότητες τοῦ παρελθόντος, ἰδιαίτερά της παιδικῆς ἡλικίας, ἀκόμη καὶ ἀπὸ βιβλία ποῦ ἔχουν διαβαστεῖ, καὶ ποῦ ὅταν ἀναδύονται ἀπὸ αὐτὸ (τὸ ὑποσυνείδητο) καὶ γίνονται ἀντικείμενο συνειδητῆς πιὰ ἐπεξεργασίας (συγκεκριμένα τῆς μνήμης), ἑρμηνεύονται ἀπὸ ἄτομα ποῦ ἤδη δέχονται τὴ μετενσάρκωση, ὡς γεγονότα - ἀναμνήσεις μίας ἄλλης, περασμένης ζωῆς.

Πολλὲς τέτοιες περιπτώσεις «αὐθόρμητων ἀναμνήσεων» ἀποδείχθηκαν ὕστερα ἀπὸ ἔρευνα δημιουργίες τῆς φαντασίας τῶν ἀτόμων ποῦ τὶς ἐπικαλέστηκαν. Ἀρκετὲς ὅμως ἀπὸ αὐτὲς σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὸν πνευματισμὸ (μεντιουμισμὸ) καὶ γενικὰ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ εἶναι δύσκολο νὰ γίνουν ἀντικείμενο ἐρεύνης .Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως καὶ τὴν περίπτωση τῆς ὕπνωσης. Σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς μετενσάρκωσης «ἡ ὕπνωση εἶναι ἡ πιὸ ἄμεση μέθοδος γιὰ νὰ ἐπιτύχει κανεὶς τὴν ἀναδρομὴ σὲ προηγούμενες ζωὲς τοῦ» (Γουίλιστον, σέλ. 33). «Γιατροὶ» καὶ «Ψυχολόγοι», μέλη παραθρησκευτικῶν ὁμάδων καὶ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ὅλοι ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης, ἐπιδίδονται συστηματικὰ σὲ ἀναδρομὲς προηγούμενων ζωῶν μέσω τῆς ὕπνωσης, μὲ σκοπὸ «τὴν ψυχολογικὴ ἀνάταση καὶ τὴ μείωση τοῦ ἄγχους (στρές), ποῦ ὀφείλεται σὲ διάφορες τραυματικὲς ἐμπειρίες ἀπὸ προηγούμενες ζωὲς» (ὄπ. πρ.). Οἱ «ὑπνωτιστὲς» ὑπνωτίζουν καὶ καθοδηγοῦν τὰ ἄλλα ἄτομα, ὥστε νὰ ἔχουν τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, τὰ ὅποια ἑρμηνεύουν πάντα μὲ βάση τὴ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης. Εἶναι αὐτονόητο πὼς τὸ ἄτομο ποῦ ὑπνωτίζεται ἔχει ζωηρὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ δοξασία αὔτη καὶ εἶναι πρόθυμο νὰ συνεργασθεῖ. Αὐτὸ διευκολύνει ἀφάνταστα τὸν ὑπνωτιστὴ ὁ ὅποιος ὁδηγεῖ μὲ κατάλληλη μεθόδευση, δυνάμει τῆς ὑποβολῆς ποῦ ἀσκεῖ, τὸν ὑπνωτιζόμενο στὴν ἀποκάλυψη δῆθεν καταπληκτικῶν λεπτομερειῶν ἀπὸ προηγούμενες ζωές. Ἂς μὴ λησμονοῦμε πὼς ἡ ὑποβολὴ -ὅπως χαρακτηρίζεται ἡ μετάδοση μίας παραστάσεως, μιᾶς ἐπιθυμίας ἢ θελήσεως ἀπὸ ἕνα ἄτομο σ' ἕνα ἄλλο, ὅταν ὑπάρχει μεταξύ τους ἀμοιβαιότης καὶ ἐμπιστοσύνη, τοῦ ὑποβαλλομένου στὸν ὑποβάλλοντα - κατὰ τὴν ὕπνωση, μπορεῖ νὰ φθάσει στὴν ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ ὑπνωτιστοῦ πάνω στὸν ὑπνωτιζόμενο καὶ στὴ χρησιμοποίηση τοῦ δευτέρου ὡς ἁπλὸ ἀντικείμενο στὰ χέρια τοῦ πρώτου. Πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε στὸ σημεῖο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ καταγγείλουμε, ὅτι ἡ ὕπνωση ποῦ ἐφαρμόζεται ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς μετενσάρκωσης, εἴτε ψευδογιατροὶ εἶναι αὐτοί, εἴτε ψευδοψυχολόγοι, εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικὴ (τεχνητὴ) ὕπνωση ποῦ ἐφαρμόζεται ἀπὸ ἐξουσιοδοτημένους ἰατροὺς - ψυχολόγους στὰ πλαίσια τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς τῆς κλινικῆς ψυχολογίας (ψυχανάλυσης). «H τεχνητὴ ὕπνωση ὡς ἰατρικοψυχολογικὴ μέθοδος, ἀποσκοπεῖ στὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἀσυνειδήτου χώρου τοῦ ἄτομου καὶ στὴν ἀνίχνευση τῶν τραυματικῶν ἐμπειριῶν καὶ βιωμάτων του, ποῦ εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν λεγόμενων "ἀπωθημένων καταστάσεων" οἱ ὅποιες ἐμφωλεύουν μέσα σ' αὐτό. Ἔχει λοιπόν, ἡ τεχνητὴ ὕπνωση, κατὰ πρῶτο λόγο, διαγνωστικὸ χαρακτήρα, τῶν αἴτιων τῶν ψυχικῶν ἀνωμαλιῶν τοῦ ἄτομου, καὶ κατὰ δεύτερο λόγο θεραπευτικό, ἰαματικὸ καὶ ὁριστικὸ προκειμένου περὶ ἁπλῶν νευρώσεων, καὶ ἀνασταλτικῶν προκειμένου περὶ ψυχικῶν παθήσεων» (Νικολάου Νησιώτη (†), Ψυχολογία τῆς Θρησκείας, σέλ. 49).

Στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα κράτη ἡ ὕπνωση ἐφαρμόζεται ἀνεξέλεγκτα εἴτε γιὰ λόγους «ὑγείας» καὶ λύση ψυχολογικῶν προβλημάτων ἀπὸ ἀνεύθυνα καὶ ἀνίδεα ἄτομα, εἴτε μέσα στὶς διάφορες παραθρησκευτικὲς ὁμάδες ὡς μέθοδος «ἐξόδου» ἀπὸ τὸ σῶμα» καὶ «ἀναδρομὴ» σὲ προηγούμενες ζωές. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι πολλὰ κράτη ἔχουν λάβει μέτρα προφύλαξης γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ γεγονὸς αὐτό. Ἔτσι στὸ Ἰσραήλ, σὲ πολλὲς πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς καὶ σὲ ἀρκετὰ Εὐρωπαϊκὰ Κράτη ἀπαγορεύεται διὰ νόμου ἡ ἐφαρμογὴ ὕπνωσης ἀπὸ πρόσωπα ποῦ δὲν εἶναι εἰδικευμένοι γιατροί. Οἱ παραβάτες τιμωροῦνται αὐστηρά;

Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν «ἀόρατο κόσμο».

Σχετικὸ πρὸς ὅσα ἀναφέρθηκαν γιὰ τὶς ἀναμνήσεις ἀπὸ τὶς προηγούμενες ζωές, προκύπτει κι ἄλλο ἕνα ἐρώτημα: Οἱ ψυχὲς μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀνθρώπου πηγαίνουν στὸν «ἀόρατο κόσμο» πρὶν ἀπὸ τὴ νέα ἐνσάρκωσή τους. Ἐφ' ὅσον οἱ μέθοδοι τῆς ὕπνωσης, κατὰ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς μετενσάρκωσης, ἐξασφαλίζουν διηγήσεις προηγούμενων ζωῶν, γιατί δὲν ἀποκαλύπτουν καὶ ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν «ἀόρατο κόσμο» στὸν ὁποῖο παραμένουν οἱ ψυχὲς γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα; Ὃ ἴδιος ὁ φιλόσοφος Πλάτων, τὴν διδασκαλία τοῦ ὅποιου οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης ἐπικαλοῦνται γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὴ δοξασία τους, ὁμιλεῖ στὰ ἔργα τοῦ «Μένων» καὶ «Φαίδων» γιὰ τὴν «ἀνάμνηση», κατὰ τὴν ὅποια ἡ ψυχὴ θυμᾶται στὸν ἐπίγειο κόσμο, στὴ διάρκεια τῆς ἐνσάρκωσής της, ὅ,τι εἶχε δεῖ καὶ ζήσει εὑρισκόμενη στὸν «ἀόρατο κόσμο» (στὸ Ἐπέκεινα). Μέχρι πρὶν μερικὰ χρόνια οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης δὲν ἔδιναν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτό. Ἀργότερα προέκυψαν τόσες διαφορετικὲς περιγραφὲς τοῦ ἀοράτου κόσμου καὶ τῆς κατάστασης τῶν ψυχῶν ποῦ βρίσκονται ἐκεῖ, ὅσες καὶ οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης.

Ἡ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γ[Ης.

Μία ἀκόμη σοβαρὴ ἔνσταση κατὰ τῆς δοξασίας τῆς μετενσάρκωσης, στὴν ὅποια οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιπαραθέσουν πειστικὰ καὶ σοβαρὰ ἐπιχειρήματα, ἀποτελεῖ ὁ πληθυσμὸς τῆς γής. Μὲ βάση τὴ διδασκαλία τῆς μετενσάρκωσης ὅτι οἱ ψυχὲς προϋπάρχουν (δὲ γίνεται δεκτὴ ἡ διδασκαλία τοῦ χριστιανισμοῦ, καὶ θέση τῆς πλειονότητας τῶν ἐπιστημόνων, γιὰ τὴ δημιουργία -γένεση- τῆς ψυχῆς «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» τοῦ ἐμβρύου, δηλαδὴ τὴν ταυτόχρονη δημιουργία σώματος καὶ ψυχῆς κατὰ τὴν σύλληψη) δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ αὐξητικὴ τάση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γής. Ἐὰν δεχθοῦμε τὴν ἄποψη τῆς μετενσάρκωσης, ὁ πληθυσμὸς τῆς γὴς δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ αὐξάνει. Ὅμως τὰ δισεκατομμύρια τῶν ψυχῶν (ὁ πληθυσμὸς τῆς γὴς) ποῦ ὑπάρχουν σήμερα, προϋπῆρχαν ὅταν οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ ἦταν 1.000, 100, 2; Καὶ ἐὰν προϋπῆρχαν ἀπὸ ποῦ προῆλθαν; Ἀπὸ ποιὰ σώματα, μήπως ἀπὸ τοὺς δεινόσαυρους; Παρὰ ταῦτα οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης δὲν πείθονται, ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῆς γὴς δὲν αὐξάνει καὶ ἀμφισβητοῦν τὶς διάφορες ἐπίσημες καὶ τεκμηριωμένες στατιστικές. «Στὴν πραγματικότητα - ἰσχυρίζονται - ὁ παγκόσμιος πληθυσμὸς δὲν αὐξάνει... Τίποτα δὲν ἀποκλείει νὰ ἦταν μεγαλύτερος ἀπὸ ὅ,τι εἶναι σήμερα. Ἂν δεχτοῦμε τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ, τῆς Ἀτλαντίδος, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ ἑκατομμύρια χρόνια, θὰ πρέπει νὰ πιστέψουμε ἐπίσης καὶ τὶς πληροφορίες ποῦ μᾶς ἔχουν δώσει οἱ ἀναδρομὲς σχετικὰ μὲ τὸν πληθυσμὸ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Πολλοὶ πελάτες ἔχουν ἀναφέρει (στὶς ἀναδρομὲς μέσω τῆς ὕπνωσης) ὅτι ὑπῆρχε ὑπερπληθυσμός, πόλεις ποῦ ἐξαπλώνονταν τόσο πολὺ ὥστε νὰ συναντιοῦνται μὲ ἄλλες πόλεις, μέτρα γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ καθὼς καὶ μετανάστευση σὲ μακρινοὺς τόπους γιὰ νὰ μειωθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ὑπερπληθυσμοῦ στὴ χώρα. Συχνὰ ἔχει ἀναφερθεῖ ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἀτλαντίδος ἔφτανε τὰ δισεκατομμύρια. (Ἀλήθεια πῶς ἀποδεικνύεται αὐτὸ ἐπιστημονικά;) . Ἐξάλλου, τίποτα δὲν ἐπιβάλλει οἱ ζωὲς τῶν διάφορων ψυχῶν νὰ περιορίζονται μόνο στὸ δικό μας πλανήτη. Μερικὰ ἄτομα ἔχουν κάνει ἀναδρομὲς σὲ ζωὲς ποῦ ἔζησαν σὲ ἄλλους πλανῆτες(!) ἐνῶ ἀρκετοὶ Ἀνώτεροι Ἐαυτοὶ ἔχουν δηλώσει ὅτι ὅλο τὸ σύμπαν εἶναι πατρίδα τῶν Ψυχῶν. Πρέπει ἐπίσης νὰ λάβουμε ὑπόψη μᾶς τὴ θεωρία ὅτι οἱ Ψυχὲς ἐνσαρκώνονται σὲ κύκλους ποῦ διαρκοῦν ἀπὸ μία ἢ δύο γενιὲς μέχρι ἑκατοντάδες χρόνια. Ἑπομένως, τώρα μπορεῖ νὰ βρισκόμαστε σὲ μία περίοδο μὲ μεγάλο πληθυσμό, ὁ ὅποιος ὅμως νὰ μειωθεῖ στὸ μέλλον»(!) (Γουίλλιστον, σέλ,. 286). Ο αναγνώστης μπορεῖ νὰ διαπιστώσει πόσο ἀφελῆ καὶ παιδαριώδη εἶναι τὰ παραπάνω ἐπιχειρήματα, τὰ ὅποια δὲν ἀντέχουν σὲ καμία ἐπιστημονικὴ (ἀντικειμενικὴ) κριτική. Σήμερα δὲν ὑπάρχει κανεὶς σοβαρὸς ἐπιστήμονας ποῦ νὰ δέχεται ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῆς γής, ἀπὸ τὴν πρώτη ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπινου γένους στὸν πλανήτη, δὲν ἔχει ὑποστεῖ αὔξηση. «0 πληθυσμὸς τῆς γής, ὑπολογίζεται ἀπὸ τοὺς ἐρευνητὲς (Ἔκθεση τοῦ Ο.Η.Ε.), πῶς τὸ 1.000 μ.Χ. ἀριθμοῦσε 254.000.000 ἀνθρώπους καὶ τὸ 1900 ἔφτασε τὰ 4.415.000.000. Τὸ 1994 -ἔφτασε τὰ 5.300.000.000 καὶ στὸ τέλος τοῦ αἰώνα ὁ πληθυσμὸς θὰ ξεπεράσει τὰ 6.500.000.000» («Τὸ Βῆμα», 27.5.1990, σ. Α2). Ὅλοι οἱ εἰδικοὶ μιλοῦν γιὰ τὴν παγκόσμια «δημογραφικὴ ἢ πληθυσμιακὴ ἔκρηξη», τὴν ὅποια θεωροῦν ὡς τὸ μεῖζον πρόβλημα τοῦ πλανήτη μᾶς -προσωπικὰ δὲ συμφωνῶ ὅτι ἀποτελεῖ πρόβλημα -, οἱ μόνοι ποῦ ἐξακολουθοῦν νὰ τὴν ἀρνοῦνται εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης!

Παράξενος «ἑρμαφροδιτισμός».

Τὸ ἀδιέξοδό της δοξασίας τῆς μετενσάρκωσης φαίνεται καὶ στὸ πρόβλημα τοῦ φύλου. Ἡ μετενσάρκωση δέχεται τὴν ἐναλλαγὴ τῶν φύλων: Ἕνας ἄνδρας στὴν ἑπόμενη ἐνσάρκωση μπορεῖ νὰ πάει σὲ γυναικεῖο σῶμα, ὅπως καὶ μία γυναίκα σὲ ἀνδρικό. «Θὰ συναντήσουμε εὐγενικοὺς χαρακτῆρες καὶ στὰ δύο φύλα, ποῦ κατέχουν ἰδιότητες ἀναπτυγμένες ἀπὸ πρὶν στὸ ἄλλο φύλο, ἔτσι ποῦ ἡ δύναμη, ἡ σταθερότητα, . τὸ θάρρος, ποῦ ἀποκτήθηκαν πρὸ πάντων ἀπὸ τὸ ἀρσενικὸ γένος, εἶναι ἑνωμένα μὲ τὴν τρυφερότητα, τὴν ἁγνότητα, τὴν καρτερία, ποῦ συναντῶνται συχνότερα στὸ θηλυκὸ γένος» (Μπεσάντ, ἀπ' τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ θάνατο, σ.157). Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ διατηρήσει ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα τὴν ὁμοιομορφία καὶ ἰδιοτυπία της, ὅταν ἐναλλάσσονται στὸ ἴδιο πρόσωπο τὸ ἀνδρικὸ καὶ τὸ γυναικεῖο φύλο; Αὐτὸς ὁ παράξενος «ἑρμαφροδιτισμὸς» εἶναι ἀφύσικος καὶ ἀπορρίψιμος τόσο ἀπὸ μία ἀνθρωπολογικὴ καὶ ψυχολογικὴ σκοπιά, ὅσο καὶ ἀπὸ μία ἠθικὴ θεώρηση. Ἡ προσωπικότητα ἑνὸς τέτοιου ἄνθρωπου ὄχι μόνο διχάζεται, ἀλλὰ ἀλλοιώνεται καὶ παραμορφώνεται. Εἶναι δεδομένο ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τῆς ἀνθρωπολογίας καὶ τῆς ψυχολογίας ὅτι τὸ κάθε φύλο ἔχει τὴν ἰδιομορφία καὶ φυσιογνωμία του. Γιὰ τὴ διατήρηση αὐτῆς τῆς ἰδιαιτερότητας τῆς φυσιογνωμίας, τὴν ἀσύγχυτη, ἐργάζεται ὅλος ὁ ψυχοσωματικὸς κόσμος τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐναλλαγὴ καὶ τὸ μπέρδεμα τῶν φύλων, ποῦ ἰσχυρίζεται ἡ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης ὅτι μπορεῖ νὰ συμβεῖ στὶς διάφορες ἐνσαρκώσεις τῆς ψυχῆς, δὲν εἶναι φυσιολογική, γιατί δημιουργεῖ ἀνωμαλίες καὶ ψυχοπαθολογικὲς καταστάσεις. Οἱ ἴδιοι οἱ ὀπαδoὶ τῆς μετενσάρκωσης ἀντιλαμβανόμενοι τὴ δυσκολία τῆς ἐναλλαγῆς τῶν φύλων ὁμολογοῦν ὅτι «ἡ ψυχὴ δυσκολεύεται νὰ υἱοθετήσει ἀμέσως τὴν ἀνδρικὴ ἢ γυναικεία ψυχοσύνθεση»(ὄπ. πρ.). Οἱ ἀρρενωπὲς γυναῖκες (ἀνδρογυναῖκες, ὅπως τὶς ἀποκαλεῖ ὁ λαὸς) καὶ οἱ θηλυπρεπεῖς ἄνδρες δὲν ἑρμηνεύονται μὲ τὴ μετενσάρκωση, ὅσο κι ἂν τὸ ἐπιθυμοῦν οἱ ὀπαδοί της. Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία τους, ποῦ ἔχει γενικὴ ἰσχύ, οἱ παραπάνω ὑπάρξεις θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελοῦν τὸν κανόνα κι ὄχι τὴν ἐξαίρεση. Δὲν θὰ εἴχαμε δηλαδὴ μεμονωμένες περιπτώσεις, ἄλλα γενικὸ φαινόμενο. 'Ὅλοι σχεδὸν δηλαδὴ οἱ ἄνδρες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι θηλυπρεπεῖς κι ὅλες οἱ γυναῖκες ἀρρενωπές, ἀφοῦ ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἔχουν μία ἀνάλογη προϊστορία καὶ οἱ ψυχὲς προϋπάρχουν ἐδῶ καὶ ἑκατομμύρια χρόνια. Δυστυχῶς οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης σ' ἕνα καθαρὰ ψυχοπαθολογικὸ πρόβλημα, στὸ ὅποιο κύριο λόγο ἔχει ἡ ἰατρικὴ καὶ ἡ ψυχολογία, αὐτοὶ δίνουν φανταστικὸ καὶ μυθολογικὸ χαρακτήρα.

Τὸ πρόβλημα τῆς σύντομης ζωῆς.

«Μία μοναδικὴ γήινη ζωὴ - λέγουν οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης- παραμένει συχνὰ χωρὶς ἀποτελέσματα. Κάποιες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις κατορθώνουν νὰ ζήσουν τὰ ἑβδομήντα χρόνια της γήινης ζωῆς τους καὶ ἀποκομίζουν κάποιες ἐμπειρίες. Ἀλλὰ καθὼς γνωρίζουμε χιλιάδες παιδιὰ πεθαίνουν ὕστερα ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἡ ἀκόμη καὶ μερικὲς ὧρες ζωῆς. Στὴν περίπτωση αὔτη ποιὸ ὄφελος θὰ ἀποκομίσει ἡ ἀθάνατη ψυχὴ ἀπὸ μερικὲς μόνο ὧρες, φυσικῆς ὑπάρξεως;» (Κοῦπερ, ἡ μετενσ., μία ἔλπιδα γιὰ τὸν κόσμο. Ἀπ' τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ τὸ θάνατο, σέλ. 136). Οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης προβάλουν τὴ σύντομη ζωὴ ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς δοξασίας αὐτῆς, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ ἐπανασαρκωθεῖ, ἀφοῦ δὲν ἀποκόμισε κανένα ὄφελος. Τὸ «ἐπιχείρημα» αὐτὸ ὅμως στρέφεται ἐναντίον τους. Ἂν μία τέτοια σύντομη ζωὴ δὲν ἔχει κανένα ὄφελος καὶ νόημα, γιατί ἡ ψυχὴ ἔκανε τὸν κόπο νὰ ξανασαρκωθεῖ γιὰ λίγες μέρες ἢ καὶ ὧρες, ἀφοῦ δὲν πρόκειται νὰ κερδίσει τίποτε; Ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὴ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης κάθε νέα γέννηση ἔχει σὰν σκοπὸ τὴν πρόοδο καὶ τὴ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, πῶς δικαιολογεῖται ἡ σύντομη ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου; Ἐρωτήματα ἀναπάντητα ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς μετενσάρκωσης. Βέβαια κατὰ τὴ χριστιανικὴ θεώρηση, ὅσο σύντομη κι ἂν εἶναι ἡ ζωή, ἔχει ἕνα νόημα κι ἕνα σκοπὸ νὰ ἐπιτελέσει στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὴ μετενσάρκωση ὅμως, ἂν θέλει νὰ εἶναι συνεπὴς στὶς ἀρχές της, δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως νόημα, ἀφοῦ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἀναμενόμενη πρόοδο καὶ βελτίωση τῆς προηγούμενης ζωῆς.

Τὸ μητρικὸ φίλτρο καὶ τὰ ἔνστικτα.

Ἐκεῖ ποῦ ἡ αὐθαιρεσία τῶν ὀπαδῶν τῆς μετενσάρκωσης γίνεται παραμύθι εἶναι ὅταν θέλουν νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ μητρικὸ φίλτρο καὶ τὰ ἔνστικτα. Ἡ μητρικὴ ἀγάπη καὶ στοργὴ εἶναι ἔμφυτη καὶ βαθιὰ ριζωμένη στὴ γυναικεία φύση. Σ' αὐτὸ τὸ μητρικὸ ἔνστικτο οἱ μετενσαρκωτὲς δίνουν τὴ δική τους «λογικὴ» ἑρμηνεία: «Τὸ μητρικὸ ἔνστικτο, εἶναι κάτι τὸ πολὺ συνηθισμένο στὰ μικρὰ κορίτσια, ἀλλὰ τὸ συναντᾶ κανεὶς κάποτε καὶ στὰ ἀγόρια. Ἔχουμε ὅμως σκεφτεῖ ποτὲ ὅτι ἕνα μικρὸ κορίτσι ποῦ παίζει μὲ τὴν κούκλα του, μπορεῖ νὰ θυμᾶται ἀόριστα τὶς προηγούμενες ζωὲς τῆς κατὰ τὶς ὅποιες εἶχε κρατήσει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἀληθινὰ παιδιά;». (Ἀπ' τὸ βιβλ. τοῦ Γ. Μελέτη, Μετὰ τὸν θάνατο, σέλ. 162). Τὸ μητρικὸ φίλτρο ὡς ἔμφυτο στὸ θῆλυ δὲν ἑρμηνεύεται, ἁπλὰ διαπιστώνεται. Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ τὸ ἑρμηνεύσει μὲ δικές του «λογικὲς» κατηγορίες καὶ ὑποθέσεις θὰ φτάσει νὰ δημιουργήσει ἕνα παραμύθι, σὰν κι αὐτὸ τῶν ὀπαδῶν τῆς μετενσάρκωσης. Ἀξίζει ὅμως νὰ ἐπισημάνουμε καὶ κάτι ἄλλο στὴν παραπάνω «ἑρμηνεία» τοῦ μητρικοῦ ἐνστίκτου. Εἶναι δυνατόν, ἰσχυρίζονται, τὸ μητρικὸ ἔνστικτο νὰ τὸ συναντήσει κανεὶς καὶ σὲ ἀγόρια. Καὶ τὸ ἀναφέρουν αὐτὸ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν θεωρία τους, πὼς ἕνα ἀγόρι μπορεῖ στὴν προηγούμενη ζωή του νὰ ὑπῆρξε κορίτσι. Ἄρα ἂν τὸ ἀγόρι κρατήσει καμιὰ φορᾶ κούκλα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ παίζοντας, αὐτὸ σημαίνει ὅτι σὲ προηγούμενη ζωὴ τοῦ εἶχε κρατήσει, ὡς γυναίκα, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἀληθινὰ παιδιά. Ἀλλά, ἂν αὐτὸ δὲν ξεπερνάει κάθε ὅριο αὐθαιρεσίας καὶ δὲν εἶναι κατάφωρη παραβίαση καὶ τῶν πιὸ στοιχειωδῶν κανόνων τῆς ψυχολογίας καὶ τῆς βιολογίας, τότε τί εἶναι; Βέβαια, οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης δὲν γνωρίζουν ἀπὸ ὅρια αὐθαιρεσίας, δὲ γνωρίζουν ἀπὸ ψυχολογία οὔτε ἀπὸ βιολογία, καὶ συνεχίζουν: «ὅλα τὰ ἔνστικτα καὶ οἱ ἔμφυτες τάσεις ἐξηγοῦνται λογικὰ μὲ τὴ μετενσάρκωση. Γιατί ἄραγε ἕνα κλωσσόπουλο μόλις βγεῖ ἀπὸ τὸ αὐγὸ τοῦ τρέχει γρήγορα νὰ κρυφτεῖ, ὅταν ἡ σκιὰ ἑνὸς γερακιοῦ σκοτεινιάζει τὸ ἔδαφος; Λέμε: εἶναι τὸ ἔνστικτό του. Ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ κατονομάσουμε ἕνα πράγμα, δὲν τὸ ἔχουμε ἑρμηνεύσει συγχρόνως. Ἂν ὅμως στὸ ἔνστικτό του πουλιοῦ δοῦμε τὸ ἀποτέλεσμα μίας ἀναμνήσεως ἀπὸ προηγούμενες ζωές, ποῦ συνδέεται μὲ πολλοὺς ἄλλους θανάτους ἐξ αἰτίας γερακιῶν, τότε θὰ ἔχουμε δώσει σ' αὐτὸ μία λογικὴ ἑρμηνεία» (ὄπ. προσελ. 162). Δηλαδή, τὸ πουλὶ μόλις βγεῖ ἀπὸ τὸ αὐγὸ θυμᾶται ὀπὸ τὴν προσωπική του τραγικὴ ἐμπειρία, βάσει τοῦ ἐνστίκτου του, πὼς μόλις δεῖ γεράκι πρέπει νὰ προφυλαχθεῖ, γιατί διαφορετικὰ κινδυνεύει νὰ καταβροχθισθεῖ ἀπὸ αὐτό, κάτι ποῦ συνέβη πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν (προηγούμενες ζωές του).Ἐμεῖς ρωτᾶμε: τὰ πουλιὰ ποῦ δὲν εἶχαν μία τέτοια τραγικὴ ἐμπειρία (δὲν μπορεῖ ὅλα τὰ πουλιὰ νὰ καταβροχθίζονται ἀπὸ γεράκια ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο), διαθέτουν τὸ ἔνστικτό της αὐτοπροφυλάξεως σὲ ὁποιοδήποτε κίνδυνο; Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία τῶν ὀπαδῶν τῆς μετενσάρκωσης, τὰ πουλιὰ αὐτὰ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ διαθέτουν, ἀφοῦ δὲν εἶχαν προηγούμενη ἐμπειρία. Ἀλλὰ αὔτη ἡ θέση εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετη μὲ τοὺς νόμους τοῦ φυσικοῦ κόσμου ποῦ θέλει τὰ ζῶα καὶ τὰ πτηνὰ νὰ διαθέτουν ἀπ' τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ τῆς ὑπάρξεως τοὺς τὸ ἔνστικτό της αὐτοπροφύλαξης καὶ αὐτοσυντήρησής τους. Ἂν ἡ παραπάνω θεωρία τῶν ὀπαδῶν τῆς μετενσάρκωσης λέγεται «λογικὴ ἑρμηνεία», τότε ποιὸς εἶναι ὁ παραλογισμός.

 


Εκτύπωση   Email