Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

Φθαρτὸν λελοιπὼς Πατάπιε γῆς πὰτον,
Πατεῖς, ὅπου πατοῦσι πραέων πόδες.
Ὀγδοά τῃ Πατάπιε χλόης πέδον ἀμφεπάτησας.


patapiosὉὍσιος Πατάπιος γεννήθηκε στήν Αἴγυπτο καί ἀπό μικρό παιδί εἶχε«πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεῦμα ἀγάπης καί πνεῦμα πού σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καί συνετά νά κυβερνᾶ τόν ἑαυτό του, ἀποφεύγοντας κάθε ἠθική παρεκτροπή, διατηρῶντας τήν ἁγνότητα, ἀλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε καί τούς συνανθρώπους του. Καί αὐτό τό ἀπέδειξε ἀκόμα περισσότερο, ὅταν μεγάλωσε.
Ἀφοῦ διαμοίρασε τήν κληρονομιά του στούς φτωχούς, ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο. Ἐκεῖ γέμιζε τό χρόνο του μέ προσευχή, μελέτη καί ἀγαθοεργίες. Σέ κάθε κουρασμένο ὁδοιπόρο πού περνοῦσε ἀπό τό κελί του, πρόσφερε ἀνάπαυση καί φιλοξενία. Ἀλλά ἐκμεταλλευόμενος τήν εὐκαιρία του παρεῖχε μέ διάκριση καί πνευματικές ὁδηγίες καί συμβουλές, χρήσιμες γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι, ἡ φήμη τοῦΠαταπίου ἐξαπλώθηκε γρήγορα καί κάθε μέρα πολλοί ἔφθαναν στό κελί του γιά νά ἀκούσουν ἀπό τά χείλη του ἐπωφελή διδασκαλία.
Μετά ἀπό καιρό, ὁ Πατάπιος πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ, θέλοντας νά μείνει ἄγνωστος, ἐξέλεξε ἕνα ἡσυχαστήριο στίς Βλαχέρνες. Ὅμως, ἡ ταπεινή καί καθαρή ζωή τοῦ Παταπίου, τόν ἀξίωσε νά θαυματουργεῖ. Ἔτσι καί πάλι ἔγινε γνωστός καί πέθανε θεραπεύοντας ἀρρώστους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἔν σοι Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ᾽εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Πατάπιε τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, ἐκ νεότητας, τᾶς ἐπιδόσεις, δι' ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας, καὶ δοξασθεῖς ἀπάθειας ταὶς χάρισι, πάθη ποικίλα ἴασαι Πατάπιε, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Τὸν ναόν σου Ἅγιε, πνευματικὸν ἰατρεῖον, οἱ λαοὶ εὑράμενοι, μετὰ σπουδῆς προσιόντες, ἴασιν τῶν νοσημάτων λαβεῖν αἰτοῦνται, λύσιν τε, τῶν ἐν τῷ βίῳ πλημμελημάτων· σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης, ΠατάπιεὍσιε.

Κάθισμα
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Πάθη τοῦ σώματος, Θεομακάριστε, Πάτερ ἐξήρανας, δακρύων ῥεύμασι, καὶ ἰαμάτων ποταμούς, Πατάπιε ἀνέβλυσας· ὅθεν προσερχόμενοι, τῷ τιμίῳ λειψάνῳ σου, χάριν τε καὶ ἔλεος, προφανῶς ἀρυόμεθα, τιμῶντές σου τὴν μνήμην ἀξίως, πίστει θερμῇ θεομακάριστε.

Ὁ Οἶκος
Ἡ σορός σου Σοφὲ πᾶσι βρύει ἰάματα, ἐξὧν πάντες πιστοὶ ἀρυόμενοι, σῴζονται ἐκ νόσων πολλῶν, ψυχῶν καὶ σωμάτων, ὧνπερ ὁ τάλας ἐγὼ πεπείραμαι ῥυσθεὶς τῶν θλιβόντων με· καὶ διὰ τοῦτο τὴν σὴν ἀντίληψιν νῦν ἀνευφημῶ, καὶ διηγοῦμαι τρανῶς, πῶς ἐπιφθάνεις τοὺς ἐν ἀνάγκαις, καὶ ἐκλυτροῦσαι πειρασμῶν τοὺς προσιόντας σοι θερμῶς. Διὸ δίδου ἰσχὺν μοι ἀνυμνεῖν σε· σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης, ΠατάπιεὉσιε.


Εκτύπωση   Email