Ἀγαπητοί μου χριστιανοὶ
Σήμερα ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος καὶ ἰδιαίτερα ὁ ἑλληνισμὸς τιμᾶ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιορτάζει δηλαδὴ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ὅπως ὀνομάζει τὴν ἑορτὴ ὁ εὐσεβὴς λαὸς μας. Ὄχι μόνο ἡ σημερινὴ ἡμέρα ἀλλὰ ὁλόκληρος ὁ μήνας Αὔγουστος εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία. Ὅπου καὶ ἂν βρίσκεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ σὲ πόλεις ἢ σὲ χωριά, στὴν στεριὰ ἢ στὴν θάλασσα, σὲ προκυνήματα ἢ σὲ μοναστήρια ἀσπάζεται εὐλαβικὰ τὴν εἰκόνα Της. Ἀπὸ τοὺς μεγαλοπρεπεῖς Ναοὺς τῶν πόλεων μέχρι τὰ κατανυκτικὰ ἐξωκκλήσια τῆς ὑπαίθρου ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ἀγγίξει μὲ πίστη, ἱκεσία καὶ προσευχὴ τὴν Χάρη Της. Ἀναζητᾶ μέσα ἀπὸ τὴν μεσιτικὴ παρουσία τῆς Παναγίας τὴν καταλλαγὴ καὶ τὴν συμφιλίωση, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν παρηγοριά. Αὐτὴ ἡ καταφυγὴ βέβαια, δὲν εἶναι ἕνας πρόχειρος θρησκευτικὸς συναισθηματισμός, οὔτε μιὰ παθητικὴ στάση τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ ἀδύναμων ἀνθρώπων, ὅπως κάποιοι ἰσχυρίζονται. Εἶναι μιὰ βαθιὰ ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη, γιὰ νὰ ἰσορροποῦμε ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές μας ἐντάσεις καὶ συγκρούσεις. Οἱ πρεσβεῖες καὶ οἱ ἱκεσίες Της μᾶς βοηθοῦν, γιὰ νὰ βγαίνουμε πιὸ σοφοὶ καὶ συνετοὶ ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας. Ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομά Της στηριζόμαστε, γιὰ νὰ ἀνορθωνόμαστε ἀπὸ τὶς πτώσεις μας καὶ νὰ διορθώνουμε τὶς ἀστοχίες μας.
Ὅταν, λοιπὸν, ἀτενίζουμε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν σιωπή Της. Τὸ πρόσωπό Της εἶναι ἕνα μυστήριο. Εἶναι γιὰ μᾶς ἡ πόρτα ἐκείνη ποὺ χτυπᾶμε μὲ τὴν πίστη, ὥστε νὰ ἀνοίγει καὶ νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ. Ἀκούγεται παράδοξα, ἀλλὰ ἡ Μαρία τῶν Εὐαγγελίων μίλησε λίγο· μὰ πιὸ πολὺ σιώπησε καὶ στοχάστηκε. Καὶ ὅμως γιὰ Ἐκείνη δογμάτισαν βαρυσήμαντα οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ τὴν ὀνόμασαν Θεοτόκο. Γιὰ Ἐκείνη θεολόγησαν πληθωρικὰ καὶ βαθυστόχαστα οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔγινε Παναγία στὶς ψυχὲς καὶ συνειδήσεις τῶν πιστῶν.
Τὶς ἀντιφάσεις τῆς ὕπαρξής Της συμπυκνώνει ὁ ὑμνῳδὸς ὅταν λέει «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἰ ὅροι, ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον Παρθένος καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα...». Παρθενία καὶ τοκετός, ζωὴ καὶ θάνατος, ἔννοιες καὶ καταστάσεις ζωῆς διαμετρικὰ ἀντίθετες καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενες στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας ἀλληλοπεριχωροῦνται καὶ συνυπάρχουν. Ἐδῶ ἀκριβῶς ἡ λογική μας ἀντιδρᾶ, ἐναντιώνεται καὶ ἐπαναστατεῖ. Ἐδῶ ἡ κοινή λογικὴ πνίγει τὴν πίστη. Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία σὲ πεῖσμα αὐτῆς τῆς λογικῆς, αἰῶνες τώρα, μᾶς λέει ὅτι, γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ μυστήριο τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς πραγματικότητας τοῦ Θεοῦ, θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν μονόδρομο τῆς ταπείνωσης, ὅπως ἔκανε ἡ Παναγία. Μόνο ὅταν παραιτηθοῦμε ἀπὸ ὅσα μὲ ἀλαζονεία νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε μὲ τὸ μυαλό μας, ἀνοίγει ὁ δρόμος, γιὰ νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τοῦ Θεοῦ, νά ὐπακούσουμε στόν λόγο Του καὶ νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι κερδίζουμε στὴν χριστιανική ζωὴ καὶ κατακτοῦμε τὴν αἰωνιότητα. Σ’ αὐτὸν τὸν τραχύ δρόμο ἡ Παναγία στέκεται δίπλα μας, μᾶς στηρίζει στὶς πολλές ἀμφιβολίες μας, θεραπεύει τὰ τραύματα τοῦ ἀγῶνα μας καὶ στεγνώνει τὰ δάκρυα τῆς ζωῆς μας.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
