Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
ἐλπίδα εἶναι ἔμφυτη στὸν ἄνθρωπο, γιατί τὸν συνοδεύει ὡς κινητήριος ἄξονας σ’ ὅλη τὴν ζωή του, διαπερνώντας καὶ σημαδεύοντας τὴν καθημερινότητά του. Χωρὶς τὴν ἐλπίδα ἡ ἔνταση τῆς ζωῆς καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ θὰ ἔσβηνε. Οἱ ἐλπίδες, βέβαια, εἶναι τόσες πολλὲς, ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἀπαντοῦν στὸ ἐρώτημα τί περιμένουμε καὶ τί μᾶς περιμένει στὴν ζωή. Ὅμως, μιὰ ἐλπίδα χωρὶς πίστη στὸν Θεὸ εἶναι μετέωρη, θολὴ καὶ τυφλή, ἀφοῦ ὅσα ἐλπίζουν καὶ περιμένουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι πάντα πιὸ λίγα ἀπὸ ὅσα πραγματοποιοῦνται.
Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἐκπλήρωσε τὶς προσδοκίες τῶν προφητῶν καὶ τὶς ἐλπίδες τῶν ἀνθρώπων ποὺ Τὸν ἀναζητοῦσαν. Αἰῶνες μετά, κάθε φορὰ, τὰ Χριστούγεννα ἐπιβεβαιώνουν καὶ αὐξάνουν τὴν ἐλπίδα μας, γιατὶ δὲν μᾶς θυμίζουν μόνο τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ μας, ἀλλὰ κυρίως μᾶς προτρέπουν νὰ ζήσουμε τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας. Ἡ ἐλπίδα μας βαθαίνει, γιατί γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία καὶ τὴν ζωὴ εἶναι πάντα μυστικὲς καὶ ἀθόρυβες. Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε πόσο μυστικὰ καὶ ἀνεξήγητα ἐκείνη τὴν νύχτα ὁ Θεὸς εἰσῆλθε στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου ὠθώντας τὴν Ἐκκλησία νὰ ψάλλει «Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ Σπήλαιον». Οὔτε οἱ ἄγγελοι δὲν μπόρεσαν νὰ συλλάβουν τὸν τρόπο τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Κυρίου πρὶν Τὸν δοῦν μπροστὰ στὰ μάτια τους.
Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε πόσο ἀθόρυβα καὶ ἀνεπαίσθητα γεννιέται ὁ Χριστὸς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀποτυπώνοντας τὰ σημάδια τῆς παρουσίας Του μέσα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς ἐμπειρίες τους.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» καὶ «ἐσκήνωσε» ἀνάμεσά μας, σημαίνει ὅτι ἔρχεται πάντοτε καὶ κάθε στιγμὴ στὴν ζωή μας, μέσα ἀπὸ τὴν σιωπὴ τοῦ μυστηρίου Του. Ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ στέκεται σιωπηλὰ στὶς ἀμφιβολίες καὶ τοὺς πειρασμούς μας, στὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ λάθη μας. Ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ στέκεται πλάι μας, στοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς ἀγωνίες μας, στὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες μας.
Ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὰ ἀδιέξοδα καὶ τὶς δυσκολίες μας καὶ μᾶς ὑπόσχεται ἀδιάψευστα «τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18:27). Ἐδῶ στηρίζονται καὶ τρέφονται οἱ ἐλπίδες μας, γιὰ νὰ ἀπαντοῦν στὶς προσευχὲς καὶ τὶς ἀνάγκες μας, ἀφοῦ «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λουκ. 1:37). Σὲ πολλὲς περιοχὲς καὶ στιγμὲς τῆς ζωῆς μας ὑπάρχουν πολλά, ποὺ εἶναι ἀνθρωπίνως «ἀδύνατα», τὰ ὁποῖα καλούμαστε μὲ τὴν Χάρη Του νὰ ὑπερβοῦμε. Νὰ γιατὶ στὴν ὁμιχλώδη ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν μας ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ζοῦμεν τὴν ὑπέρβαση «τῇ ἐλπίδι χαίροντες» (Ρωμ. 12:12), ὅταν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι βυθίζονται στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν κατάθλιψη κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ τῆς ἀσφυκτικῆς ἀβεβαιότητας.
Βέβαια, ἡ ἐν Χριστῷ ἐλπίδα μας, ἡ ὁποία ἀνέτειλε στὸ Σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ εἶναι στὴν οὐσία της «παρ’ ἐλπίδα», δηλαδὴ παράτολμη καὶ ριψοκίνδυνη, γιατί διαβαίνει τὰ σύνορα τῆς ἐπίγειας ζωῆς καὶ εἰσχωρεῖ στὸ οὐράνιο μέλλον. Εἶναι ἡ ὑπόσχεση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀναμένουμε καὶ ποὺ ἀκόμη δὲν βλέπουμε, ἀλλὰ ποὺ ἔρχεται καὶ κάποτε θὰ μᾶς δοθεῖ ὡς πλήρωμα σωτηρίας.
Μόνο αὐτὴ ἡ βεβαιότητα μᾶς δίνει τὴν δύναμη καὶ τὸ κουράγιο,ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα καὶ τὴν ἀπόγνωση, νὰ ἐλπίζουμε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς ἐν Χριστῷ Τεχθέντι
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
