«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ»

 macedonia star vergina(Μιά περιληπτική προσέγγιση στὸ θέμα, πού ξεκίνησε πρὶν ἀπὸ 140 χρόνια καὶ συνεχίζεται μέχρι σήμερα).

Μακεδονικὸς Ἀγῶνας, εἶναι ἡ ἔνοπλη ἀντιπαράθεση τὴν περίοδο 1904 -1908 ποὺ διεξήχθη στὴ Μακεδονία (τότε μέρος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας) μεταξὺ κυρίως Ἑλλήνων, Βουλγάρων καὶ Τούρκων, καὶ δευτερευόντως Σέρβων ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔγινε ἀντιληπτὸ πὼς ἡ σημαντικὴ αὐτὴ ἐπαρχία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας θὰ ἦταν ἡ ἑπόμενη ἐδαφική της ἀπώλεια.

Μακεδονικὸ Ζήτημα, εἶναι οἱ ἐθνικο-χωροταξικὲς ἀνακατατάξεις ποὺ ἔγιναν τὴν περίοδο 1878 – 1918 στὴ Βαλκανικὴ καὶ εἰδικότερα στὴ γεωγραφικὴ περιοχὴ τῆς Μακεδονίας, μεταξὺ Ἑλλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας καὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἱστορικά, λέγοντας «Μακεδονία», ἀναφερόμαστε στὸ Βασίλειο καὶ τὸν πολιτισμὸ τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων, ποὺ ἀνήκουν στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ ἀποτελοῦν ἀδιαμφισβήτητο κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς. Ὁ κύριος κορμὸς τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας εἶναι μέσα στὰ σημερινὰ ἑλληνικὰ σύνορα καὶ καταλαμβάνει τὸ βόρειο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας ποὺ διαχρονικὰ ὀνομάζεται Μακεδονία.

Γεωγραφικά, λέγοντας «Μακεδονία», ἀναφερόμαστε σὲ μία εὐρύτερη περιοχὴ ποὺ ἐκτείνεται στὸ σημερινὸ ἔδαφος διαφόρων βαλκανικῶν χωρῶν, μὲ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα της νὰ βρίσκεται στὴν Ἑλλάδα καὶ ἄλλα μικρότερα τμήματά της στὴν ΠΓΔΜ, τὴ Βουλγαρία καὶ τὴν Ἀλβανία.

Ἥλιος τῆς Βεργίνας, εἶναι ἕνα σύμβολο πάνω σὲ χρυσὴ λάρνακα ποὺ βρέθηκε τὸ 1977 στὶς ἀνασκαφὲς τῆς Βεργίνας, σὲ Βασιλικὸ τάφο τῆς Μακεδονικῆς Βασιλικῆς Δυναστείας τοῦ Φιλίππου Β' καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Τὸ σύμβολο αὐτό, ἡ ΠΓΔΜ τὸ χρησιμοποίησε στὴν κρατική της σημαία τὴν περίοδο 1992-1995, προκαλώντας εὔλογα τὴν Ἑλληνικὴ ἀντίδραση. Μετὰ τὴν «Ἐνδιάμεση Συμφωνία τοῦ 1995», τὸ ἀντικατέστησε μὲ σχηματοποιημένο ἥλιο.

1878: Συνθήκη Ἁγίου Στεφάνου – Συνθήκη Βερολίνου

Μετὰ τὸ Ρωσο – τουρκικὸ πόλεμο (1877 - 8), ἡ Βουλγαρία, μὲ τὴ Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878), πέτυχε νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀξιώσεις της, ἀλλὰ ἡ Συνθήκη δὲν ἐφαρμόστηκε ποτέ λόγω ἀντίδρασης τῆς Μ. Βρετανίας.

Ἀκολούθησε, ἡ Συνθήκη τοῦ Βερολίνου (Ἰούλιος 1878), μὲ τὴν ὁποία δημιουργήθηκαν τρία ἀνεξάρτητα κράτη (Ρουμανία, Σερβία, Μαυροβούνιο) καθὼς καὶ τὸ «Πριγκιπάτο τῆς Βουλγαρίας» χωρὶς ὅμως τὴ Μακεδονία καὶ τὴν Ἀνατ. Θρᾴκη ποὺ παρέμειναν στὴν Τουρκία. Ἡ Συνθήκη τοῦ Βερολίνου εἶναι ἡ γενέτειρα τοῦ Μακεδονικοῦ Ζητήματος.

1903: Ἡ Ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν

Τὸ ἀνεκπλήρωτο ὄνειρο τῶν Βουλγάρων (νὰ πάρουν τὴ Μακεδονία) ἀνέλαβε νὰ τὸ πραγματοποιήσει ἡ «Μακεδονικὴ – Ἀνδριανοπολίτικη Ἐσωτερικὴ Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωση» μὲ ἡγέτη τὸν Γκότσε Ντέλτσεφ, ἕνα Βούλγαρο ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὶς ἰδέες τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Μπακούνιν.

Μετὰ τὸ θάνατό του (Μάιος 1903), ὀργανώθηκε ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν στὴ Δύτ. Μακεδονία (Ἰούλιος 1903) μὲ πρῶτο στόχο τὴν αὐτονομία της καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἐνσωμάτωσή της, στὴ Βουλγαρία.

Σήμερα, ἡ Βουλγαρία ὡς μέλος (ἀπὸ 1-1-2007) τῆς Ε.Ε δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τέτοιες βλέψεις καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιδιώκουν οἱ Σκοπιανοί, οἱ ὁποῖοι προβάλουν τὸν Γκότσε Ντέλτσεφ ὡς ἕναν ψευτο-μακεδόνα ἥρωα καὶ τὴν ἡμέρα ἐξέγερσης τοῦ Ἤλιντεν (20-7-1903, 3-8-1903) ὡς ἡμέρα ἐθνικῆς γιορτῆς.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐνῷ τιμόταν ὡς ἐθνικὸς ἥρωας στὴ Βουλγαρία μέχρι τὸ 1946, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς τῆς Βουλγαρίας στὸ Μακεδονικό, τὸ ἀφιερωμένο σὲ αὐτὸν μουσεῖο ἔκλεισε καὶ τὰ περιεχόμενά του μαζὶ μὲ τὰ ὀστᾶ του μεταφέρθηκαν στὰ Σκόπια.

1904 - 1908: Ὁ Μακεδονικὸς ἀγῶνας

Τὸ ἀντίδοτο στὴν ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν ἦταν ὁ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (1904-1908), ὁ ὁποῖος ἔδωσε τότε στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα τὴ δυνατότητα ὄχι μονάχα νὰ ἐπικαλεῖται τὴν προαιώνια Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, ἐνάντια στὴν Βουλγαρικὴ  – καὶ κάθε ἄλλη ξένη – προπαγάνδα, ἀλλὰ καὶ νὰ πραγματοποιήσει τὸ μεγάλο ὄνειρο τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας  – καὶ ἄλλων ὑπόδουλων ἑλληνικῶν περιοχῶν – μὲ τοὺς νικηφόρους Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 1912-13, πρῶτα κατὰ τῆς Τουρκίας καὶ ἔπειτα κατὰ τῆς Βουλγαρίας.

1906: Ἀντιπαράθεση Σερβίας - Τουρκίας

Ἡ Μακεδονία, καὶ εἰδικὰ ἡ Θεσσαλονίκη μὲ τὸ λιμάνι της, ἔγινε τὸ «μῆλον τῆς ἔριδος» ἀφενὸς γιὰ τὸ κράτος τῆς Σερβίας ποὺ εἶχε πλέον καταστεῖ περίκλειστο κράτος καὶ ἐπιζητοῦσε διέξοδο στὴ θάλασσα, καὶ ἀφετέρου, γιὰ τοὺς Βούλγαρους ποὺ ἤθελαν νὰ ἐκπληρώσουν τὸ ὄνειρό τους, νὰ προσαρτήσουν τὴ Μακεδονία.

Ὅταν, τὸ 90% τοῦ παγκόσμιου ἐμπορίου, ἀναλογικὰ καὶ τοῦ ἐθνικοῦ, διακινεῖται μέσῳ θαλάσσης, γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ ἀξία ἐνὸς παράκτιου κράτους καὶ ἀντιθέτως ἡ ἀπαξία ἐνὸς περίκλειστου.

1912 - 1913: Βαλκανικοὶ Πόλεμοι

Ἡ Σερβία, κατ’ ἀνάγκη, στράφηκε γιὰ διέξοδο στὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο ὑπόψη ἦταν ὑπὸ Τουρκικὴ δικαιοδοσία. Ἡ Τουρκία ἔβαζε συνεχῶς ἐμπόδια γιὰ τὴν ἐξεύρεση μιᾶς λύσης – συμφωνίας, γεγονὸς ποὺ ἐπιδείνωσε τὶς σχέσεις Σερβίας - Τουρκίας καὶ ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ Α’ Βαλκανικοῦ Πολέμου (1912 - 3).

1914: Τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης - ΕΖΛΘ

Στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ἡ Θεσσαλονίκη ἀπελευθερώνονται ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό. Με τὴ λήξη τῶν Βαλκανικῶν πολέμων (1913) καὶ τὸν καθορισμὸ τῶν συνόρων τῶν Βαλκανικῶν κρατῶν, τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο ἐξυπηρετοῦσε μεγάλο μέρος τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου, περιορίστηκε στὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια.

Γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ φυσικοῦ του ρόλου, δηλαδὴ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅλης τῆς Βαλκανικῆς, ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση τὸ 1914 μὲ τὸ N.390/1914 ἵδρυσε τὴν Ἐλευθέρα Ζώνη Λιμένος Θεσσαλονίκης. Ὅμως, τὸ ξέσπασμα τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πόλεμου δὲν ἐπέτρεψε τὴν ὑλοποίησή της.

1918: Ἡ Ἵδρυση τῆς Γιουγκοσλαβίας

Ἡ Γιουγκοσλαβία (ἢ Νοτιοσλαβία) οὐσιαστικὰ δημιουργήθηκε τὴν 1-12-1918, ὅταν ἑνώθηκαν τὰ Βασίλεια τῆς Σερβίας καὶ τοῦ Μαυροβουνίου μὲ τὶς πρώην ἐπαρχίες τῆς Αὐστροουγγαρίας ποὺ εἶχαν σλάβικο πληθυσμό. Τὸ κράτος ἀρχικὰ ὀνομάστηκε «Βασίλειο τῶν Σέρβων, Κροατῶν καὶ Σλοβένων» καὶ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1929 μετονομάστηκε σὲ Γιουγκοσλαβία.

1924: Ἐλεύθερη Σερβικὴ Ζώνη Λιμένα Θεσσαλονίκης

Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ Γιουγκοσλαβικοῦ διαμετακομιστικοῦ ἐμπορίου μέσῳ τοῦ λιμένος τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ 1923 ξεκίνησαν συζητήσεις μεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν γιὰ τὴ δημιουργία Γιουγκοσλαβικῆς Ἐλευθέρας Ζώνης τοῦ λιμένος τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία τελικὰ ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ ἀπὸ 19-10-1925 καὶ γιὰ πενήντα χρόνια (καταργήθηκε τὸ 1975).

1944: Ἡ Γιουγκοσλαβία μετὰ τὸ Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Στὶς 2-2-1944, ὁ δικτάτορας τῆς Γιουγκοσλαβίας Τίτο, διαχώρισε ἀπὸ τὴ Σερβία τὴν περιοχὴ ποὺ καλεῖτο μέχρι τότε Vardarska Banovina, καὶ συγκροτεῖ ἕνα ὁμόσπονδο κρατίδιο, στὸ ὁποῖο δίνει σκόπιμα τὸ ψευδεπίγραφο ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἀρχίζοντας νὰ καλλιεργεῖ συγχρόνως τὴν ἰδέα ἐνὸς χωριστοῦ καὶ διακριτοῦ «μακεδονικοῦ ἔθνους».

Ὁ Τίτο μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θεμελίωνε μελλοντικὲς ἐδαφικὲς διεκδικήσεις τῆς Γιουγκοσλαβίας στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μακεδονίας ἐξασφαλίζοντας διέξοδο στὸ Αἰγαῖο.

Τότε, ἀνήγγειλε δημόσια ὅτι στόχος του ἦταν νὰ ἐνώσει «ὅλα τὰ τμήματα τῆς Μακεδονίας ποὺ διασπάστηκαν τὸ 1912 καὶ 1913 ἀπὸ τοὺς βαλκάνιους ἰμπεριαλιστές».

Τὸ Σύνταγμα τοῦ 1946, τὸ ὁποῖο ἴσχυσε μέχρι τὴ διάσπασή της (1991), χαρακτήριζε τὴ χώρα σὰν «Ὁμοσπονδιακὴ Λαϊκὴ Δημοκρατία» μὲ ἕξη ὁμόσπονδες δημοκρατίες. Τὴ Σερβία, τὴν Κροατία, τὴ Βοσνία-Ἐρζεγοβίνη, τὴ Σλοβενία, τὸ Μαυροβούνιο καὶ τὴ Μακεδονία. Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ξέσπασε στὴν πολύπαθη περιοχή μας τὸ νεώτερο «μακεδονικό» ζήτημα, αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ τὴν ἐμπλοκὴ τῶν Σκοπίων. Τί ἀκριβῶς συνέβη; Μιὰ ἄλλοτε σερβικὴ ἐπικράτεια (ἡ νότια Σερβία, ὅπως κάποτε τὴν ἀποκαλοῦσαν) μὲ βουλγαρόφωνο πληθυσμὸ - ποὺ μιλοῦσε, δηλαδή, μιὰ βουλγαρικὴ διάλεκτο - ἀνακήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία της στὶς 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1991 καὶ ἀπαίτησε νὰ ἀναγνωριστεῖ διεθνῶς ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Ἐκδηλώθηκε ἔτσι ὁ περίφημος «μακεδονισμός», ποὺ ἐλλόχευε ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1940, ὅταν ὁ Γιουγκοσλάβος κομμουνιστὴς ἡγέτης Γιόζιπ Μπρόζ-Τίτο ἀποφάσισε νὰ δημιουργήσει μία καινούργια, ἐντελῶς τεχνητὴ ἐθνότητα στὴν «καρδιά» τῶν Βαλκανίων, μὲ πολὺ ἄδηλους σκοποὺς γιὰ τὸ μέλλον.

1991: Ἡ γένεση τοῦ νεώτερου «Μακεδονικοῦ»

Τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1991, μετὰ ἀπὸ ἕνα δημοψήφισμα, ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, ἀνακήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς ὑπὸ τὴν ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας».

Ἡ Ἑλλάδα ἀντέδρασε ἔντονα στὴν ὑποκλοπὴ τῆς ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς της κληρονομιᾶς καὶ στὶς ὑφέρπουσες ἐδαφικὲς καὶ ἀλυτρωτικὲς βλέψεις τῆς Πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας καὶ τὸ θέμα ᾖλθε στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τὸ ὁποῖο μὲ δυὸ ἀποφάσεις τοῦ [ 817(1993) καὶ 845(1993) ] συνιστᾶ τὴν ἐξεύρεση ταχείας διευθέτησης γιὰ τὸ καλὸ τῶν εἰρηνικῶν σχέσεων καὶ τῆς καλῆς γειτονίας στὴν περιοχή.

Τὸ 1993, κατόπιν τῆς σύστασης τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας ἔγινε δεκτή, μὲ ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Συνέλευσης, στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη μὲ αὐτὴν τὴν προσωρινὴ ὀνομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἕως ὅτου ἐξευρεθεῖ μία συμφωνημένη λύση.

1995: Ἡ Ἐνδιάμεση Συμφωνία

Τὸ 1995, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, συνομολόγησαν μία Ἐνδιάμεση Συμφωνία, ἡ ὁποία ἐπέβαλε ἕναν δεσμευτικὸ «κώδικα συμπεριφορᾶς». Τα δυὸ μέρη ἄρχισαν διαπραγματεύσεις ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, οἱ ὁποῖες συνεχίζονται μέχρι σήμερα …

Ἡ ΠΓΔΜ παραβιάζει συνεχῶς αὐτὴ τὴ Συμφωνία, προβάλλοντας ἐδαφικὲς βλέψεις κατὰ τῆς Ἑλλάδας, μὲ χάρτες, σχολικὰ βιβλία, ἐκδηλώσεις κλπ, χρησιμοποιώντας παράνομα τὴν ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἀκόμη καὶ σὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καθὼς καὶ σύμβολα ποὺ ἀνήκουν στὴν ἑλληνικὴ ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ ὅπως τὸν Ἥλιο τῆς Βεργίνας.

2008: Ἡ ΠΓΔΜ στὸ ΝΑΤΟ καὶ στὴν Ε.Ε

Στὴ Διάσκεψη Κορυφῆς (Ἀπρίλιος 2008) τοῦ ΝΑΤΟ στὸ Βουκουρέστι, τὰ μέλη τῆς Συμμαχίας, μετὰ ἀπὸ βέτο τὴ ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἀποφάσισαν ὁμόφωνα νὰ ἀπευθυνθεῖ πρόσκληση στὴν πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας γιὰ ἔνταξή της ἐφόσον λυθεῖ τὸ ζήτημα τοῦ ὀνόματος, κατὰ τρόπο ἀμοιβαίως ἀποδεκτό.

Ἡ ΠΓΔΜ προσέφυγε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης κατὰ τῆς Ἑλλάδας τὴν 17η Νοεμβρίου 2008, ἰσχυριζόμενη ὅτι ἡ χώρα μας πρόβαλε ἀντίρρηση στὴν ἔνταξη τῆς πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας στὸ ΝΑΤΟ κατὰ τὴ Σύνοδο Κορυφῆς τῆς Συμμαχίας στὸ Βουκουρέστι τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2008.

Τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης στὴν ὑπόθεση αὐτὴ δὲν ὑπεισῆλθε στὴν οὐσία τῆς ὀνοματολογικῆς διαφορᾶς, σημειώνοντας ὅτι δὲν ἔχει τὴ σχετικὴ δικαιοδοσία καὶ ὅτι ἡ διαφορὰ πρέπει νὰ ἐπιλυθεῖ στὸ πλαίσιο ποὺ ὁρίζουν οἱ Ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, μέσῳ διαπραγματεύσεων ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ. Κάλεσε, ἐπίσης, τὰ δυὸ μέρη νὰ ἐμπλακοῦν σὲ οὐσιαστικὲς διαπραγματεύσεις ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν ΗΕ.

Ἀπὸ πλευρᾶς ΕΕ, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο τοῦ Ἰουνίου 2008, μὲ ὁμόφωνη ἀπόφασή του, ἀποφάσισε ὅτι ἡ λύση τοῦ ζητήματος τοῦ ὀνόματος κατὰ τρόπο ἀμοιβαίως ἀποδεκτὸ ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀναγκαιότητα προκειμένου νὰ γίνουν περαιτέρω βήματα στὴν ἐνταξιακὴ πορεία τῆς ΠΓΔΜ πρὸς τὴν ΕΕ.

2012 – 2014: Νέες πρωτοβουλίες

Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012, ὁ Ἕλληνας Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν ὁμόλογό του τῆς πρώην ΓΔΜ, μὲ τὴν ὁποία πρότεινε τὴν ὑπογραφὴ μεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν Μνημονίου Κατανόησης, ποὺ θὰ θέσει τὸ πλαίσιο καὶ τὶς βασικὲς παραμέτρους γιὰ τὴν ὁριστικὴ ἐπίλυση τοῦ ζητήματος τῆς ὀνομασίας. 

Ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ πρότεινε λύση ποὺ πρέπει νὰ περιλαμβάνει συμφωνία ἐπὶ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁποιαδήποτε πρόταση ὀφείλει νὰ ἐμπεριέχει σαφῆ καὶ ὁριστικὸ προσδιορισμὸ τοῦ ὀνόματος ποὺ δὲν θὰ ἀφήνει περιθώρια ἀμφιβολιῶν σχετικὰ μὲ τὴ διάκριση μεταξὺ τοῦ ἐδάφους τῆς πρώην ΓΔΜ καὶ περιοχῶν σὲ γειτονικὲς χῶρες, εἰδικότερα, τῆς περιοχῆς τῆς Μακεδονίας στὴ βόρεια Ἑλλάδα καὶ ὅτι τὸ συμφωνημένο ὄνομα θὰ χρησιμοποιεῖται ἔναντι ὄλων  (erga omnes) καὶ γιὰ ὅλους τούς σκοπούς.

Στὴν ἀπάντησή της, ἡ πρώην ΓΔΜ , ἂν καὶ εὐχαρίστησε γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πρωτοβουλία, ἐπανέλαβε τὶς πάγιες θέσεις της καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀντιπαρῆλθε πλήρως τὴν ἑλληνικὴ πρόταση.

Τὸ Δεκέμβριο 2012, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο μὲ συλλογικὴ καὶ ὁμόφωνη ἀπόφασή του ἀποφάσισε ὅτι ἡ ἔναρξη ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων τῆς ΕΕ μὲ τὴν πρώην ΓΔΜ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀναγκαίων μεταρρυθμίσεων, τὴν προώθηση καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας καὶ τὴν ἐπίλυση τοῦ ὀνοματολογικοῦ, στὸ πλαίσιο τῶν ὑπὸ τὸν ΟΗΕ διαπραγματεύσεων. Τὸ Δεκέμβριο 2013 τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο, μὲ συλλογικὴ καὶ ὁμόφωνη ἀπόφασή του, δὲν ἀποδέχθηκε τὴν εἰσήγηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ ἀπόδοση ἡμερομηνίας ἔναρξης ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων. Τὸ Συμβούλιο ἀποφάσισε ὅτι θὰ ἐπανεξετάσει τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ἐντὸς τοῦ 2014, στὴ βάση νέας ἐνημέρωσης ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν πρόοδο τῶν μεταρρυθμίσεων καὶ τὴν πραγματοποίηση ἁπτῶν βημάτων, ἀπὸ τὰ Σκόπια, γιὰ τὴν προώθηση τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας καὶ τὴν ἐξεύρεση ἀμοιβαία ἀποδεκτῆς λύσης στὸ θέμα τοῦ ὀνόματος στὸ πλαίσιο τῶν, ὑπὸ τὸν ΟΗΕ, διαπραγματεύσεων.

2018  

Ἡ ἐπίσημη ἰστοσελίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρει :

…Ἡ Ἑλλάδα ὄχι μόνον δὲν ἀντιτίθεται στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ εὐρω-ἀτλαντικὴ προοπτικὴ τῆς πρώην ΓΔΜ, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν ὑποστηρίζει. Μὲ ἑλληνικὴ συναίνεση ἡ πρώην ΓΔΜ ἀπέκτησε καθεστὼς ὑποψήφιας χώρας στὴν ΕΕ καὶ ἔφθασε στὰ πρόθυρα τῆς ἔνταξης στὸ ΝΑΤΟ. Ἐπίσης μὲ ἑλληνικὴ συναίνεση καταργήθηκε τὸ καθεστὼς τῶν θεωρήσεων γιὰ τοὺς πολίτες τῆς γειτονικῆς χώρας. Βασικὴ ἀντικειμενικὴ προϋπόθεση, ὅμως, γιὰ τὴ συνέχιση καὶ ὁλοκλήρωση τῆς εὐρωπαϊκῆς καὶ εὕρω-ἀτλαντικῆς πορείας κάθε ὑποψήφιου κράτους εἶναι νὰ ἀσπάζεται καὶ νὰ σέβεται στὴν πράξη τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται ὁ ὀργανισμὸς στὸν ὁποῖο ἐπιδιώκει τὴν ἔνταξή του, καὶ ἰδίως τὴν ἀρχὴ τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση μιᾶς ἑταιρικῆς ἢ συμμαχικῆς σχέσης μεταξὺ κρατῶν.

…Ἀντὶ ἡ πρώην ΓΔΜ νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ἐκτιμήσει τὴν ἑλληνικὴ ὑποστήριξη στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ εὐρω-ἀτλαντικὴ πορεία της, συνήθως ἀπαντᾶ στὶς ἑλληνικὲς ὑποστηρικτικὲς χειρονομίες μὲ νέες προκλήσεις καὶ σκλήρυνση τῆς στάσης της.

Πηγή: Τράπεζα Ἰδεῶν

Παπανικολόπουλος Νικόλαος

Ὑποναύαρχος Λ.Σ (ἐ.ἀ)


Εκτύπωση   Email