γαπητοί μου Χριστιανοί,
Γιορτάζουμε καὶ πάλι φέτος τὰ Χριστούγεννα, ὅμως γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἡ σκληρὴ καὶ ἀδυσώπητη καθημερινότητα, ρίχνει βαριὰ τὴν σκιά της πάνω μας καὶ σφίγγει σὰν μέγγενη τὴν ψυχή μας. Ἀγωνίες καὶ ἄγχη μᾶς τυλίγουν μέσα στὸ δίχτυ τους. Κίνδυνοι καὶ ἀπειλὲς μᾶς τρομάζουν. Φόβοι καὶ ἀδιέξοδα μᾶς παραλύουν, καὶ τελικά ἁρπάζουν καὶ ἐξατμίζουν γρήγορα τὴν προσμονὴ καὶ τὴν χαρὰ τῆς γιορτῆς.
Καὶ ἀπέναντί μας στέκεται ἕνας κόσμος ποὺ ζεῖ μὲ ἐμᾶς ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσα. Ἕνας κόσμος ποὺ μοιράζεται μαζί μας τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση καὶ μοῖρα. Αὐτός, λοιπόν, ὁ κόσμος φωνάζει ἐκκωφαντικὰ καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι σὲ μιὰ τέτοια πραγματικότητα καὶ κατάσταση ζωῆς δὲν ὑπάρχει θέση γιὰ τὸν Θεό. Φωνάζει μὲ τὶς ποικίλες ἰδεολογίες του καὶ τὰ μηδενιστικὰ συνθήματά του. Φωνάζει μὲ τὶς ὑλιστικές του νοοτροπίες, συμπεριφορὲς καὶ πρακτικές. Φωνάζει μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς δομὲς καὶ συνθῆκες του καὶ τὴν φθηνὴ καὶ ἐλαστικὴ ἠθική του. Ἡ φωνή του δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν ἀντίλαλο τῆς πικρῆς διαπίστωσης ποὺ ἀκούστηκε τὴν νύχτα τῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ «καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2,7) καὶ τὸν σπαργάνωσε καὶ τὸν ξάπλωσε σὲ ἕνα παχνί, γιατί δὲν βρῆκαν τόπο γιὰ κατάλυμα.
Πράγματι, ὁ κόσμος τότε καὶ σήμερα δὲν ἔχει τόπο γιὰ τὸν Θεό, αἰχμάλωτος στὴν λογική του καὶ ζαλισμένος μέσα στὴν ἀλαζονεία του. Ἡ ἀπιστία ποὺ φαίνεται νὰ θεριεύει στὶς μέρες μας δὲν εἶναι καρπὸς μόνο τῆς ἄθεης διανόησης καὶ τῆς πολιτικῆς ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ, ἀλλὰ ἔχει βαθιὰ ἁπλωμένες τὶς ρίζες της στὴν παγερὴ ἀδιαφορία τῶν πολλῶν καὶ τὴν ὀλιγοπιστία ὅλων μας. Εἶναι μιὰ βαριὰ ἧττα τῶν χριστιανῶν ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ταπεινώνει, γιατί δὲν μπορέσαμε νὰ ἐμπνεύσουμε στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά μας.
Ἂς μὴν ἐξαντλοῦμε, λοιπόν, τὸν ἀγῶνα μας σὲ ἀτελείωτες ἰδεολογικὲς ἀντιπαραθέσεις καὶ συγκρούσεις μὲ ἐπιχειρήματα θρησκευτικῆς ρητορικῆς. Ὁ Θεὸς δὲν βρίσκεται πιὰ στὶς διανοητικὲς περιδιαβάσεις τοῦ μυαλοῦ μας. Τὰ Χριστούγεννα μᾶς λένε ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε Πλησίον καὶ ὁ πλησίον ἔγινε Θεός. Ὁ Θεὸς ἦρθε καὶ ἔμεινε κοντά μας. Στέκεται πλάι μας, μέσα μας καὶ ἀνάμεσά μας. Μέσα στὴν παλάμη Του ὑπάρχουμε, ζοῦμε καὶ κινούμαστε. Ἔστω κι ἂν ὁ πολιτισμός μας μὲ τὶς ἐπιστῆμες καὶ τὴν τεχνολογία του δὲν μᾶς ἀφήνει πιὰ νὰ Τὸν ἀντικρίσουμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἐμεῖς ξέρουμε καλὰ ὅτι μποροῦμε νὰ Τὸν συναντήσουμε στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἡ εἰκόνα Του.
Εὔχομαι, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ πεισματικὰ ἰσχυρίζεται νὰ λέει ὅτι δὲν ὑπάρχει τόπος γιὰ τὸν Θεὸ, ἐμεῖς γεμάτοι πίστη νὰ μποροῦμε νὰ ἀπαντᾶμε μὲ τὴν ζωή μας. Ὑπάρχει τόπος «ἐν τῷ καταλύματι» καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ καρδιά μας.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς ἐν Χριστῷ Νηπιάσαντι
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
