«Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;
οὐκ ἔστιν ὧδε ἀλλ’ ἠγέρθη» (Λουκ. 24, 5-6)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
Ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι μία συμβολική διήγηση πού «οἱ θρησκεῖες ἐφρόντισαν νά ἐντάξουν στό ἐσχατολογικό κήρυγμά των, ἀπό τόν καιρό πού ὁ ἄνθρωπος δοκίμασε νά ἐξαγοράσει μέ τό πνεῦμα του καί τήν ψυχή του τό δέος τοῦ Χρόνου, τό δέος τῆς βέβαιης ἥττας του», ὅπως πιστεύουν μερικοί διανοούμενοί μας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἕνα βεβαιωμένο ἱστορικό γεγονός παγκόσμιας σημασίας, ἀλλά καί μία πνευματική βεβαιότητα, πού ἐγγυᾶται τήν ἐσωτερική ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου πού πιστεύει. Ὁ Θεάνθρωπος, ὡς «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», γίνεται ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας μας. Ἔτσι, τό Πάθος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γίνονται ἡ προκαταβολική γιά ὅλον τόν κόσμον ἀπαρχή μιᾶς καινούργιας ἐποχῆς, μέσα στήν ὁποία ὑπάρχει θέση γιά ὅλους, ὅσοι πιστεύουν εἰλικρινά καί μέ ἁπλότητα στόν Χριστό τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς βίωσης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀλήθεια αὐτή παριστάνει χαρακτηριστικά ἡ βυζαντινή ἔκφραση τῆς εἰκόνας τῆς Ἀναστάσεως. Ἐκεῖ εἰκονίζεται ὁ Ἀναστημένος Χριστός νά κρατεῖ ἀπό τό χέρι τούς Γενάρχες μας, τον Ἀδάμ καί τήν Εὔα, συντρίβοντας τίς πύλες τοῦ Ἅδου καί νικώντας τις δυνάμεις πού διαφεντεύουν τόν κόσμο. Σηκώνοντάς τους ἐπάνω, συνανασταίνει ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος μας, βγάζοντάς μας σέ μιά νέα κατάσταση ζωῆς καί ἀφθαρσίας. Μετά τήν Ἀνάσταση «τά πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια», γι’ αὐτό καί ὅλοι δικαιοῦνται νά πανηγυρίζουν γιά τήν σωτηρία τους, μιᾶς και ὁ διάβολος τώρα πιά ἔχει δεθεῖ καί μπορεῖ νά κατέχει μόνο ὅσους, με τή θέλησή τους, ὑποτάσσονται σέ αὐτόν, δοκιμάζοντας τόν θάνατο καί τήν φθορά. «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἐπαναστατικό, ὁδηγεῖ στην ἐξανάσταση τῶν συνειδήσεων γιά ἕνα καλύτερο κόσμο, ἀπό τούτη ἀκόμη τήν ζωή, ἀναστημένο καί ἀνανεωμένο, μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν, ἀπό τήν δεσποτεία τοῦ σκότους. Ὅμως, ἐνῷ θά περίμενε κανείς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά ἤθελαν νά γευθοῦν τήν ἀναγέννηση πού χαρίζει ὁ Ἀναστημένος Χριστός, ἐν τούτοις ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική. Οἱ ἄνθρωποι προτιμοῦν νά ζοῦν συμβιβασμένοι μέ τήν ἁμαρτία, τήν κακία, τήν ἀνεστιότητα. Παρέκαμψαν τήν πρόκληση τῆς Ἀνάστασης. Προτίμησαν τήν ἐξασφάλιση τῆς ἐφήμερης βιοτῆς των. Τιμοῦν, ἴσως, τόν Ἀναστημένο Χριστό, ἀλλά μένουν στό ἐπίπεδο τῆς λαογραφικῆς, ἀνθρωποκεντρικῆς ἤ καί γαστρονομικῆς ἐκδοχῆς τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι, ὅμως, δέν φθάνουν στήν ὑπέρβαση τῶν κλουβιῶν τῆς σύγχρονης τεχνολογίας, στήν δραπέτευση ἀπό τόν τεχνητό τρόπο ζωῆς και ὕπαρξης. Ἡ ὀρθόδοξη λατρεία δέν καταφεύγει σέ «ἀποδείξεις» γιά την Ἀνάσταση, δέν ἀποπειρᾶται νά πείσει κανέναν. Προβάλλει τό γεγονός καί τίς συνέπειές του. Καί ὅποιος θέλει συνεορτάζει. Εἶναι αὐτή μια ἄλλη ὁδός γνώσεως, μόνον ἐμπειρική, καθόλου ἰδεολογική. Εἶναι ἡ ὁδός τῆς πίστεως, πού μεταφράζεται σέ συγκεκριμένες ἀποδοχές ποιοτικῶν μεγεθῶν, τῆς χάριτος, τῆς ζωῆς, τῆς λύτρωσης, τῆς ἀναγέννησης, τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλπίδας, τῆς δικαίωσης, τῆς κληρονομίας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, καλούμεθα νά ἑορτάσουμε την Ἀνάσταση, μετέχοντες, μακριά ἀπό νοητικές ἀντικειμενικότητες και ἀναπαραστατικές ἀντιληπτότητες, στήν βίωση τῶν δώρων τῆς Ἀνάστασης. Τά δῶρα αὐτά τά ἔχουμε ἀνάγκη, καθώς ζοῦμε την ζοφερή ἀπειλή τῆς ἥττας μας, τήν φρικτή ἐμπειρία τῆς «κενῆς ἀπάτης τοῦ κόσμου τούτου». Ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι ἡ βεβαίωση τῆς ἀφθαρτότητας καί τῆς ὀντότητάς μας ἐν Χριστῷ. Ὅσοι πιστοί, ἄς προσέλθουμε ταπεινοί προσκυνητές Του.
Χριστός Ἀνέστη!
Ἐγκάρδιος Εὐχέτης σας πρός τόν Ἀναστάντα Κύριό μας
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
